zaterdag 30 augustus 2014

Vrolijke Vilt Verhaaltes: eigen ontwerpen - de krans work finished, laatste deel

Afgelopen woensdag konden jullie de opbouw van alle losse elementen nog eens terugkijken. Gister kon je in een speciale extra aflevering op vrijdag zien hoe mijn favoriete onderdeel, de meisjesfiguur, werd gemaakt. Vandaag in de laatste aflevering van dit work in progress vervolgverhaal het ontstaan van de krans als geheel.

Hier werd ik dus maanden geleden verliefd op; een prachtige krans vol met heerlijke wol in mooie kleuren. Ruw afgewezen door mijn voor de rest zeer ruimhartige en liefdevolle echtgenoot (Vies vond ie 'm. Vies! Hoe kom je er bij?!) mocht ie niet in huis komen te hangen en dus werd het mijn petproject voor in de nog te bouwen boomhut.

Toen de pop en de bloemen (voor zover) af waren kregen ze  hun plekje, onder in de hoek. Bevalt haar wel.

De bloemen verhuisden naar de andere hand toen het meisje gezelschap kreeg van een eenzaam A.ction vogeltje

Bovenin kwam nog meer gezelschap: een vrolijke, bonte vlinder.

Met vilten minimandala en welkomstvlaggetjes. Sinead, zoals ze inmiddels gedoopt was, nog zonder haar.
En hier is ze met haar! Af!


En zo was ze dus af. Of was dat wel zo? Gister schreef ik nog (ik geloof dat dat gister was) dat als ik schrijf ik regelmatig dingen weghaal om het verhaal sterker te maken. Maar dat ik in mijn viltwerkstukken geloof ik toevoegen. Zeker omdat ik deze geheel voor mijzelf en mijn eigen smaak maak.En het moge duidelijk zijn dat Dieuwkevlinder iemand is van overdaad. Geloof ik. Nou, uiteindelijk dus minder dan ik zelf dacht. Want hij was klaar, alles was af en toen ik er naar keek volgde er geen voldaan gevoel. Geen he, he, hij is af. Geen kom eens kijken wat ik gemaakt heb. Ik liet de krans zien aan De Man en hij was voorzichtig enthousiast, hij vond hem mooi. Toen zei ik "Maar hij is te vol." En dat was hij meteen met me eens. De krans was verdikke te vol! Wie had dat kunnen denken? Ik keek ernaar en haalde het element weg waar ik het minst tevreden over was.

Zo beter? Ja, toch? Vinnik wel in elk geval.

In mijn hoofd was het een minimandala. Visueel gezien bleef het een rozige pizza, bloem of geen bloem. Kan ik natuurlijk leuk verontwaardigd over doen, dat De Man dat zei, van die pizza, maar ik heb er nooit een goed gevoel over gehad. Gevalletje leuk bedacht, maar werkt niet in de praktijk. Ik was met de pi... miniandala's begonnen omdat ik de leegte links bovenin wilde vullen. Maar wat blijkt? Je hebt ook leegte nodig om de rest beter te kunnen zien. (en waarderen) Wat een mooi inzicht! (Niet de eerste keer, hoor, al veel vaker ervaren, maar ik blijf maar volhouden aan zoveel mogelijk toevoegen. Tot het tegendeel wordt bewezen, zoals in dit geval. En dan ben ik niet te beroerd om mijn fouten toe te geven en te herstellen. Dets laif, mensen. Wat een mooie filosofische verhandeling eigenlijk. En dat op een simpel viltblogje! Maar laat ik niet teveel uitweiden.) (Mag ik hier een bescheiden Ha!HA! Ha! aan toevoegen, want: te laat.)

Toch was er iets, iets dat me bleef trekken aan de linkerbovenkant. De vlinder was mooi, de leegte was mooi en maakt de rest van de krans sterker, maar toch was ie niet af. " Een zon?" , opperde Meneer Dieuwkevlinder. Een zon! Wat is een kunstenaar ook zonder haar muze.?(Nou ben ik ook de zijne, dus dat doen we leuk samen) Wat voor zon, vraag je? Nou deze dus!

Met een gezichtje! Nog meer gezelschap voor mijn Sinead in de krans. Wat denken jullie? Is Sol een leuke naam voor dit kereltje? Jawel, toch?


En is de krans nu dus zo:

Af! Nee, echt! Af!

 In close ups wordt het zo:

Gezellig, toch? Zo met z'n twee?

Nog een laatste close up van Sinead.


Ik ben oprecht blij met wat ik heb gemaakt. Mijn eerste grote project. Maanden kostte het me, maar dan heb je ook wat.

Niet alleen ik vond het mooi, ook De Man en Kinderen. En over de eerstgenoemde, deze lieve schat vind de krans leuk. Hij is nog steeds niet weg van de wol, ("Schapen zijn vies. Wol is vies. En dat blijft zo.") maar hij vind de krans wel echt mooi.
"Nu maar snel de boomhut bouwen.", zei ik.
"Boomhut? Hoezo?" (Hij wil nog weleens wat vergeten)
"Nou, daar komt ie in te hangen, immers. Want jij wou m niet in huis hebben."
"Oh." (kleine pauze volgde.) "Maar hij kan toch best hier in de gang hangen? Gewoon, even een tijdje. Je hebt er zo aan gewerkt, dan moet je er ook naar kunnen kijken."
Dames en heren, trouwe bloglezers, jullie begrijpen dat ik hier een spreekwoordelijk traantje weg moest pinken. (Geheel spreekwoordelijk dan, want ik gaf 'm gewoon een knuffel en was blij)

Eind goed, al goed. Sinead's welkomstkrans hangt tijdelijk bij ons in de gang, tot de boomhut af is.

Dit was de laatste aflevering van het vervolgverhaal over mijn krans. Volgende week begint er weer iets nieuws. Geen vervolg, maar wel iets heel leuks! Dus blijf dit blog tsjekken! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten