Opmerkingen bij de nieuwe doelen- Deel twee

Ik kan zo genieten van deze tijd. Ik weet niet of het aan mijn gevoel van evenwicht van de laatste jaren ligt, want vroeger kon ik moedeloos worden van het vooruitzicht aan de donkere tijd van het jaar. Maar een paar jaar geleden begon dat een beetje om te slaan en dit jaar vind ik het voor het eerst oprecht fijn. Ik vond sowieso de eerste week, twee weken na het invoeren van de wintertijd altijd al prettig: perfect excuus om ultravroeg op bed te gaan en übervroeg weer op te staan. Ik vind weinig zo heerlijk ontspannen dan in mijn eentje om 6 uur 's ochtends op te staan, een pot thee te zetten en in een onverlichte woonkamer (misschien een klein kaarsje erbij) de wereld heel langzaam te zien ontwaken. Alles voor het ontbijt relaxt klaarzetten, drinken en fruit voor de middelste alvast klaarmaken, de keuken een beetje opruimen en voor de eerste onder de douche staat een zonnegroet doen en vooruit, nog maar een kop thee. Echt héérlijk. 's Avonds moet ik dan wel rond half negen afsluiten en tol ik om negen uur doodop mijn bedje in, maar zo'n begin van de dag is dat echt wel waard.

Daarnaast begint zo rond Samhain, eind oktober, begin november de tijd van contemplatie, terugtrekken, net als de zon nu doet van ons. Drie jaar geleden begon ik, precies in deze tijd, aan mijn tweede boek, nog voor het eerste af was. Ik begin steeds meer en meer het idee te krijgen dat het tijd is voor het afmaken van dit tweede. Ik begin er in elk geval met heel veel liefde aan...

Daarover later vast nog meer, nu eerst de beloofde laatste opmerkingen bij de nieuwe doelen. (zijn jullie er nog?)

7. Mijn miss Mallowan toch promoten om zo echt 100 lezers te bereiken. Ook, in heel kleine stukjes, het verhaal vertalen en publiceren op een Engelstalig blog.
   Hoewel ik het heel eng vind om er mee naar buiten te treden, dwz buiten de kring van mensen waarvan ik weet dat ze mij en mijn werk waarderen, ga ik dat toch doen. Het is geen literatuur, het is geen bestseller, maar honderd lezers dat moet lukken. En daar buiten, het is goed om af en toe dingen te doen die je eng (laten we het positiever verpakken en het spannend noemen) vind. Je kunt niet groeien als je altijd op veilige paadjes blijft. Dus ook daarom...

6. Beginnen met mijn tweede boek.
   Ja, ik heb de smaak te pakken! Ik vond het zo fijn om dit eerste boek te schrijven. Het was een ontdekking dat ik echt kan zijn wat ik wil zijn: schrijfster (zie het stukje dat ik eerder schreef: )dus komt er een nieuw boek. Meerdere zelfs. Ik wil ooit nog een detective schrijven, maar eerst komen er twee non fictie boeken (ja ik pak het direct maar groot aan, wie doet me wat?) Het eerste boek dat ik schreef had vijf jaar nodig om zijn voltooing te zien, het tweede hopelijk wat minder, maar er liggen op dit moment twee dingen klaar waar ik mee bezig kan. 
   
   
   Het liefste zou ik verder gaan met wat ik mijn liefdesboek noem. Dit verhaal ben ik begonnen eind oktober 2009, nu ook alweer drie jaar geleden. Ik had toen liefdesverdriet omdat er net een relatie verbroken was. Nu is relatie een groot woord, we kenden elkaar pas vier maanden en zagen elkaar in die tijd misschien tien keer, maar het was de eerste keer dat ik iets met iemand begon na zes jaar alleen te zijn geweest. Toen dat eindigde had ik verdriet maar voelde ik dat ik er iets mee wilde. Ik was klaar met alleen zijn, ik was klaar met ongezonde relaties en ik wilde voor het eerst ooit op een goede manier liefdesverdriet verwerken en daarna een nieuwe geliefde uitnodigen om in mijn leven te komen. Dat dat werkte blijkt wel. Veertien februari 2010 nodigde ik op de laatste dag van een toverritueel mijn geliefde uit. In juni van dat jaar leerden we elkaar kennen, twee jaar later zijn we getrouwd en hebben we een heuse liefdesbaby. 'Klaar voor de liefde' (=werktitel) gaat over de weg naar dat onbeschrijvelijke geluk dat mij tegenwoordig elke dag ten deel valt. Iets wat mij uiteraard erg na aan het hart ligt. 
   
   
   Echter, er is nog een boek, nog een verhaal dat graag geschreven wil worden. Tijdens het proces van opnieuw contact zoeken met mijn onaardige grootmoeder heb ik gepraat met mijn vader en lege plekken in zijn 'opa, vertel eens' boek ingevuld. Het was erg fijn om met hem te praten, meer van hem te leren kennen en vast te leggen voor later. Dat is hoe ik het idee kreeg om mijn grootmoeder te ondervragen over haar jeugd, haar leven. Zo kunnen we makkelijker praten en leer ik haar hopelijk ook beter kennen. Het leert me daarnaast ook veel over mezelf. Veel zaken waar ik mee te maken heb (gehad) vind zijn oorsprong in mijn opvoeding, zaken die mijn vader mij heeft doorgegeven. Dat zijn zaken die hij weer doorgegeven heeft gekregen van zijn moeder. En zo heeft hoe zij was, hoe zij heeft geleefd ook met mij te maken. Er is nog een groter plaatje. Er is ooit een achterneef geweest die voorouderonderzoek heeft gedaan naar de vaderskant van mijn familie (de schoonfamilie dus van de niet bijster leuke grootmoeder) De papieren van dat genealogisch onderzoek heb ik van mijn vader gekregen en bestudeerd. Uit veel zaken uit dat onderzoek kun je dingen afleiden, het vertelt in elk geval een (in mijn ogen) heel boeiend familie relaas, dat in de achtiende eeuw al begint. Het laat een patroon zien wat ik tot op de dag van vandaag in mijn naaste familie herken. Dat familieverhaal wil ik ook vertellen. Ik laat het aan het aan het verhaal zelf over wanneer dat zal zijn. 
   
   
   Klinkt vaag misschien, maar ik heb gemerkt dat iets pas ontstaat als het er aan toe is. Zo ben ik eind oktober 2009, te midden van liefdesverdriet, al begonnen aan het 'liefdesboek', zonder te weten wat de afloop van het verhaal zou zijn (maar er wel op te vertrouwen!) Maar de detective moest eerst af, en dat is gebeurd. Nu wil ik verder met het liefdesboek, terwijl ik het familieverhaal ook voel trekken. (Een verhaal klopt soms aan je deur, om geschreven te worden. Dat is hoe het voelt.) Ik weet niet wiens beurt het is, maar ik begin gewoon met het liefdesboek en duik daarnaast in de familiegeschiedenissen door mijn vader en mijn grootmoeder te ondervragen. Dan merk ik vanzelf welk boek het eerst af is. Het komt zoals het komt, het klinkt zo heerlijk suf, maar het is gewoon wel waar.

5. Meer boeddhisme in mijn leven: dwz meer mededogen toepassen in mijn dagelijks leven. Meer natuurreligie en magie in mijn leven: dwz meer met de seizoenen leven, de natuur beleven en duidelijke momenten van dankbaarheid inbouwen.
   Het afgelopen jaar heb ik mijn spiritualiteit op een andere manier beleefd dan toen ik nog alleen woonde, een duidelijk effect van samenwonen en samen een hectisch jong gezin runnen. Ik brand minder wierook (vind mijn man vies), mediteer minder en sta minder stil bij paganistische jaarfeesten. Toch doe ik niet niks. En ik ben ook niet echt ontevreden met wat ik doe, ik ben volop aan het groeien. Maar kan geen kwaad om er eens bewust bij stil te staan. 
   
   
   Een van mijn motieven om weer contact met mijn grootmoeder te zoeken was door de lezing van de Dalai Lama, waar ik in juni 2009 bij was. Hij vroeg daarin elke aanwezige om meer mededogen te tonen in zijn of haar dagelijks leven. Boeddha leerde dat je iedereen lief moet hebben, zelfs je ergste vijand. Nu was mijn grootmoeder niet mijn ergste vijand, maar het kwam (truth be told) wel in de buurt. Merkwaardigerwijs bleek het veel minder moeite om voorbij de narigheid te kijken dan ik dacht. Vergeven betekent namelijk niet dat je alles maar goed vind. Mijn grootmoeder zal nooit mijn grootste vriendin worden, sterker nog, ik verwacht helemaal niets van haar. Maar ik kan wel met liefde in mijn hart eerlijk zijn naar haar toe. Ik kan ook realistisch, maar vriendelijk naar haar kijken. Dat is een fijn gevoel. 
   
   
   Iets anders waarin ik bewust kies voor het tonen van mededogen is het maken van een mand met kraamcadeaus voor een vriendin van vroeger die nu zwanger is. Onze vriendschap is jaren geleden verwaterd en eigenlijk vind ik haar helemaal niet zo leuk. Ze voegt in ieder geval weinig toe aan mijn leven en daarom heb ik al heel lang heel weinig contact met haar. Toen ik echter hoorde dat zij zwanger was voelde dat als een raar soort herkansing. Het verwateren van onze vriendschap en het ontdekken dat ik haar niet zo aardig vind begon al voor mijn oudste dochter geboren werd en toen zij er eenmaal was bleef ik weinig steun van haar krijgen. Toen ik zwanger wilde worden van mijn tweede dochter en er voor koos Bam moeder te zijn reageerde ze zo naar en negatief dat het voor mij min of meer klaar was. Nu is zij op haar 36e voor het eerst zwanger en wil ik haar graag geven wat zij mij niet kon geven. Steun, warmte en cadeaus om haar in haar moederschap te laten groeien. Zonder te oordelen, of te veroordelen. Dat is wat ik haar geef. Karma noemen ze zoiets. Mijn echtgenoot vroeg zich af of ik niet het verkeerde signaal af geef, maar dat denk ik niet. Ik doe dit uit liefde voor haar en haar kindje, maar niet omdat ik iets terug verwacht. Sterker nog, ik heb helemaal geen behoefte meer aan haar vriendschap. Ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren. Daarvoor is ons Drentse dorpje te ver bij haar vandaan en heeft zij het te druk. Maar ik hoop wel dat ik haar het gevoel geef bij mij terecht te kunnen als er iets is met haar kindje. Want daar voel ik op een rare manier verantwoordelijkheid voor. 
   
   
   En laten we niet vergeten dat wat ik haar geef, ik mezelf ook geef. Zo voelt dat echt. Ik werd door haar alleen gelaten tijdens mijn zwangerschappen, nu ben ik er wel voor haar. Oprecht en vol liefde. Dat is hoe ik mijn leven wil leiden. Boeddhisme in de praktijk? Zoiets.

En hoe het gaat met de uitvoering van dit alles? Daarover een volgende keer meer!

Opmerkingen bij de nieuwe doelen- Deel een

Aaah... Wat is vakantie toch lekker! Zeker als je lekker niets hebt kunnen doen, nare en leuke dingen hebt mogen ervaren, nieuwe, lekker korte, doelenlijst hebt kunnen maken én direct een doel hebt kunnen behalen. Schiet zo fijn op! En maakt ruimte voor andere nieuwe zaken.

Welk doel ik behaald heb? De Spotifylijst maken. Voor diegene die nog niet weten wat Spotify is: dat is een online dienst waarmee je heel makkelijk (als ik het kan kan écht iedereen het) bijna alle liedjes kunt luisteren die je wil (behalve Metallica heb ik gemerkt, die doet er niet aan mee. En zo zullen er nog wel een paar zijn. Maar daar staan letterlijk miljoenen anderen tegenover waarvan je de liedjes wel gratis kunt luisteren) Bij de betaalde Spotify is er geen reclame, bij de gratis versie wel, maar daar worden de artiesten van betaald. Op deze manier krijgen zij wel inkomsten (belangrijk dat makers van werk betaald krijgen voor hun werk) maar kunnen belangstellenden zoals ondergetekende heel makkelijk gratis muziek luisteren. Ideaal dus. Ik wilde graag een vakantiebandje, zoals ik die op cassette had gemaakt toen ik 18 was, namaken. Terwijl ik bezig was bedacht ik veel meer leuks wat er op zou kunnen, zodat ik uiteindelijk een lijst had van 42 nummers. Een bijzonder eclectische lijst, met veel nummers die ik op mijn 18e, 19e luisterde, een paar die ik luisterde toen ik begin twintig was, een paar jeugdherinneringen en nog een aantal anderen. Maar allemaal nummers die ik minimaal 5 soms 15 jaar niet had geluisterd. Heerlijk! Zo'n muzikale trip down memorylane. (Voor de liefhebbers, zoek op Jolandasvakantieteeplijst, volgens mij heb ik m gedeeld op Spotify. Bereid je wel voor op een bizarre mix tussen o.a. Korn, Edvard Grieg, Elvis Presley, Rancid, Diana Ross, Deftones en “ich bin wie du”)

Het luisteren naar deze muziek bracht me ook aan het nadenken. Ik heb gemerkt dat de wetenschap mijn spirituele beleving ondersteund. Hiermee bedoel ik dat bewezen is dat de menselijke hersenen nog doorgroeien tot ongeveer je 25e. Voor die tijd ben je misschien volwassen, maar niet klaar. Zo was het bij mij ook. In de tijd dat ik deze muziek luisterde was ik nog zo jong, maar dacht ik dat ik al heel wat wist. Tegelijkertijd wilde ik niets liever dan groeien. Ik voelde dat ik op spiritueel gebied, of laten we het minder zweverig 'als mens' noemen nog veel kon leren. Maar ik had nog zo'n karrenvracht aan onverwerkte ervaringen uit mijn jeugd te dragen, en doordat ik nog zo in ontwikkeling was, qua hersenen en hormonen, voelde ik me vaak alsof ik in een achtbaan zat. Himmelhoch jaugend en zum Toden betrübt, zoiets. Het lukte me niet om daar uit te komen. Precies in die periode experimenteerde ik ook met drugs en voelde ik me enorm eenzaam. Allemaal geen gelukkige combinaties, die ertoe leidden dat ik een paar behoorlijk stomme beslissingen heb genomen. Uiteindelijk, toen ik 24 was, Maya was twee heb ik dat kunnen stoppen en ben ik het proces ingestapt waar ik nu nog in zit. Vanaf die tijd, vlak voor mijn 25e verjaardag, voelde ik langzaam meer rust in mijn leven neerdalen. Hoewel er daarna nog genoeg gebeurd is ontstond er langzaam een zeker evenwicht in mij. 

In de jaren daarna groeide ik, leerde ik, werd ik steeds completer. En hoe meer ik leerde, hoe meer ik voelde dat ik eigenlijk nog niks wist. Toen ik begin twintig was kon ik op een rare manier soms verlangen naar de tijd dat ik veertig zou zijn. Want ik wist, ergens, dat ik op mijn veertigste de rust zou hebben waar ik als twintiger zo naar verlangde. Inmiddels is het bijna tien jaar na dat keerpunt in mijn leven. Ik realiseer me dat nu pas, terwijl ik het typ. Ik ben nu klaar om te schrijven, mijn detective is pas de eerste in een lange rij wat mij betreft, ik ben nu klaar om te oogsten wat ik vroeger heb gezaaid. En vind het fijn dat waar ik toen naar verlangde nu al heel vaak aanwezig is in mijn leven. Zelfreflectie, bezinning, rust, zingeving en bewust leven. Dat kon ik toen, als jong volwassene niet zo onder woorden brengen, maar volgens mij is dat wat ik vroeger bedoelde. En zonder mezelf op de borst te willen kloppen, volgens mij slaag ik daar best heel redelijk in.

Over van het verleden naar het heden en de toekomst. Zoals onlangs beloofd hierbij ook wat opmerkingen bij een aantal doelen. Ik noem lang niet alle, want er zijn er bij die voor zich spreken. Maar er zijn er zoveel die volgens mij best wat extra uitleg behoeven, dat ik mijn commentaar ook maar zal opdelen in kortere stukjes. Het blijft een blog immers, geen boek...

Oh en net als bij de doelenlijst zelf begin ik met de iets minder belangrijke doelen en werk ik naar boven, naar de belangrijkere.

25. Letten op gewicht.
    Ik weeg nu (oktober 2012) 64 kilo. Dat is 3 en een halve kilo minder dan 3 maanden geleden en liefst 11 en een halve kilo minder dan een half jaar geleden, 6 weken na Lotus' geboorte. Da's mooi. Maar ik ben er nog niet. Ik weeg nu precies zoveel als ik woog voor de geboorte van Lotus, maar dat is nog steeds een stuk zwaarder dan voor Lente's komst. Na de zwangerschap van haar ben ik nooit meer 100% tevreden geweest over hoe ik er uit zie. En dat is nu dus al 4 en een half jaar zo. Zal best zijn dat ik toen 29 was en nu (shock and horror!!!) bijna 35, en dat iedereen wat aankomt na zijn of haar dertigste, ik vind bijna vijf jaar ontevreden te lang. En nu ik in een half jaar tijd al zoveel ben afgevallen wil ik doorgaan. Het strijdplan is als volgt: binnen nu en 3 maanden 2 kilo afvallen, binnen 3 tot 6 maanden nog eens 2 kilo afvallen en dan, een jaar na Lotus' komst (en mijn 35e verjaardag), nog een halve kilo kwijt, zodat ik 59,5 kilo weeg. Nog steeds 2 kilo zwaarder dan op mijn 29e, maar acceptabel, realistisch én (erg belangrijk) onder de grens van 60 kilo. In het grote schema der dingen is gewicht natuurlijk erg onbelangrijk, maar wat ben ik blij dat ik eindelijk weer wat slanker ben. Op naar de 60 kilo and beyond!!

24. Nieuwe tatoeage ontwerpen, sparen en laten zetten.
    Streefdatum is 9 maart 2013. Fingers crossed...

18. Mijn grootmoeder verder vragen naar haar jeugd, haar leven en mijn overleden opa.
    Ik heb het hier over de grootmoeder die ik niet zo aardig vind en waar ik jarenlang om allerlei verschillende redenen geen contact mee heb gehad. Al een tijd zat me dat dwars. Niet omdat ik vind dat zij het verdiend had, want het is echt geen aardige, hartelijke vrouw. Eerder een zure vrouw met ronduit gemene trekjes. Maar ik erkende steeds meer dat zij ook een deel van mij is. Ook ik heb haar in mij. En om mezelf volledig te kunnen accepteren voor wie ik ben, zou ik dat ook bij haar moeten doen. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb besloten dat ik haar wil leren kennen voor het te laat is (ze wordt – als alles goed gaat – in december van dit jaar 93... ) dus heb ik contact gezocht en haar deze zomer bezocht. Om haar haar jongste achterkleinkind te laten zien maar vooral om haar te interviewen over haar leven. Wie weet kom ik er zo achter waarom ze zo is geworden zoals ze nu is. En misschien blijft mijn mening over haar ongewijzigd. Maar liever dat dan dat ik er later spijt van krijg niet meer moeite te hebben gedaan.

16. Leuk project verzinnen voor de eerste klas die ik les geef.
    Ik geef nu aan twee klassen les, lekker overzichtelijk met methode en toetsen. Ik heb daarnaast een paar extra dingen uit mijn !mpulse tijd die ik recycle. Dat is heerlijk rustig, maar ik vind het ook leuk om er toch nog, ergens dit jaar, iets nieuws bij te doen. Ik heb een sumpathieke collega tekenen die het leuk vond om samen een project te doen. Zij is een leuk mens met heel wat overeenkomsten met mij wat betreft ideeën over onderwijs en dergelijke. Ik denk er aan iets te doen met postcrossing en tekenen, en dan met Engels. Nou ja, nog maar even verder over nadenken. Maar fijn om mijn vak af en toe creatief vorm te kunnen geven in plaats van alleen maar materiaal van anderen uit te voeren...

15. Warme winteravondactiviteiten (dwz zeer regelmatig -zo'n eenmaal per week- een avond bezig met iets leuks/ creatiefs)
    Ik heb een paar projecten waar ik deze winter mee bezig wil, te weten:
    – zelfgemaakte kerstcadeaus (zoals bijvoorbeeld het spel dat ik voor mijn geliefde wil maken)
    – kadomand met kraamcadeaus voor een vriendin van vroeger.
    – textielpoppetjes en andere eventueel nieuwe ontwerpen (maar dat pas als ik eerst mijn andere winteravondactiviteiten heb gedaan, want eigenlijk heb ik al genoeg voor een expositie)
    – vakantieplannen uitwerken en voorbereiden. (we willen in de zomervakantie graag naar Castlefest, een fantasy festival in de buurt van Lisse. Mijn echtgenoot kan echter ivm concentratieproblemen geen lange einden rijden, dus in een keer daar naar toe gaat niet. Bovendien wil hij niet over snelwegen rijden. Dus vertrekken we ruim een week van te voren en overnachten we (met onze mooie muffe tweedehands vouwwagen!! Zo blij mee!) op verschillende campings en trekken we zo, via b-weggetjes, langzaam richting bollenvelden. Op de terugweg gaan we via Steenwijk en het Fries-Drentse woud want daar wilde ik heel graag op vakantie dit jaar. Ik ga dus routes bekijken, campings opzoeken en natuurlijk kostuums bedenken en maken! Voor mezelf, man en drie kinderen. Nu al zin in!)

14. Geheim project samen met mijn man
    Mijn liefje en ik zijn al een tijdje iets van plan, iets leuks om samen te maken. Nu hebben we het materiaal, dus komt het er hopelijk eindelijk van. Wil er niet teveel over kwijt, laat het graag zien (in het echt of via dit blog) als het af is, maar neem maar van mij aan dat het leuk is! (als het lukt that is)

11. Afmaken van mijn website engelsvoordebasisschool.nl, en basisscholen in de buurt aanschrijven om dit schooljaar gratis te proefdraaien.
    Zo kan ik meer ervaring opdoen, op verschillende scholen, en een naam opbouwen. En dan hopelijk een volgend schooljaar betaald aan de slag?

9. Samen met mijn man, die prachtige net niet steam punk objecten maakt, in het voorjaar een gezamelijke tuinexpositie houden.
   Ik word in het voorjaar 35 (zucht) en mijn prachtige echtgenoot zelfs 40 (zou je niet zeggen als je 'm zag) en dit is ons cadeautje wat mij betreft (we vieren beide onze verjaardag niet echt) Zal waarschijnlijk ergens tussen 6 en 26 april zijn, op een zaterdagmiddag. Maar nader bericht volgt uiteraard ruim van te voren.

Tot zover nu maar, er volgen nog drie opmerkingen, maar die zijn zo lang dat het nu wat teveel gevraagd is qua concentratie vermoed ik.

Als laatste besluit ik met de conclusie dat ik van 40 naar 27 doelen ben gegaan. Dat is, zoals ik aan het begin van dit epistel al zei, fijn. Want minder doelen betekent meer tijd en aandacht voor wat er is, waar ik mee bezig ben. Misschien moet ik als 28e doel opschrijven: voor volgend jaar een nog kortere doelenlijst? ;-)

Nieuwe doelen!

Deze week was het vakantie en had ik dus even wat meer tijd om zomaar wat te doen. Dat vind ik altijd fijn, zomaar wat doen. Een van de redenen waarom ik dol ben op vakanties. Ik ben er niet altijd even goed in, vooral toen ik het veel drukker had dan tegenwoordig propte ik de vakantie vol met dingen waar ik normaal geen tijd voor had. Nu ik minder werk, geen studie meer heb en iemand heb om praktische zaken mee te delen, is mijn dagelijks leven een stuk relaxter geworden. En heb ik – althans deze vakantie – geen moeite meer om af en toe wat te niksen. Ik had wel wat dingen gepland, maar lekker weinig en daar had ik dan ook nog eens alle tijd voor.

Een van de dingen die ik wilde doen was het opstellen van nieuwe doelen. Dat is gelukt! Je kunt ze hierboven alvast lezen. Ik zal morgen of overmorgen beginnen met het maken van opmerkingen bij een aantal van de nieuwe doelen, ter verduidelijking. Voor nu laat ik het bij de lijst die hierboven staat.

Het maken van een nieuwe lijst en direct maar werken aan een van de doelen erop (kaartje sturen aan iemand) confronteerde me weer even met het waarom van dit blog en vooral de doelen. Ik ben van mezelf nogal dromerig aangelegd en er zijn momenten waarop ik overspoeld word met ideeën. Tegelijkertijd ben ik snel afgeleid en niet altijd even daadkrachtig. Het heeft mij altijd geholpen om dingen op te schrijven, met name in emotioneel turbulente tijden. Tegenwoordig ben ik gelukkig behoorlijk evenwichtig, maar schrijven helpt me nog steeds. Het maakt ideeën, plannen en ambities die in mijn hoofd rond dwarrelen als de blaadjes buiten concreet. Het helpt me ook bij het bepalen van de prioriteiten van al die zaken. En vooral helpt het me bij het bewust beleven van mijn leven. Door me dingen voor te nemen en daar regelmatig over te schrijven ben ik me – meer dan vroeger- bewust van alle schoonheid en fijne dingen die ik tegenkom. Besef ik meer dan ooit wat voor gezegend mens ik eigenlijk ben. Dus ik schat in dat ik nog wel een tijdje doorga met dit blog.

Ik had niet alleen tijd voor een aantal dingen die ik me voorgenomen had, maar ook voor dat wat zich onverwacht aan diende. Toen ik begin deze week mijn verdrietige moment (of beter een hele dag) had kon ik dat echt even ervaren, om daarna een oplossing te bedenken. Dat zat zo. De dag nadat ik besloten had dat er geen expositie zou komen, en merkte hoe verdrietig ik werd van het idee dat er dus ook geen boekpresentatie zou zijn, werd er een grote doos bezorgd. De boeken waren binnen! Alle veertig! Toen ik de doos opende voelde ik me nog steeds een beetje verdrietig. Maar even later ontving ik een e-mail van een goede vriendin die al geregeld had de 10e te komen, en die vroeg of ze nog steeds welkom was. Uiteraard! Toen besloot ik om er toch een klein feestje van te maken. Ik had immers al hapjes klaarliggen in de vriezer voor de expositie (ver van tevoren voorbereiden betekent minder stress, vandaar dat ik al begonnen was.) dus die haal ik alsnog de tiende tevoorschijn. En ik nodig een paar mensen uit die misschien toch al wilde komen, zoals mijn vriendin. Al komt er verder niemand, mijn man, kinderen en een goede vriendin is ook feestelijk. En ik wil gewoon graag even een moment om stil te staan bij mijn boek. Zodat ik daarna echt verder kan gaan. Want zoals er te lezen valt bij mijn nieuwe doelen: er staat een nieuwe op stapel... Daar over een volgende keer meer.

Het enige dat ik nu nog ga doen is mijn doel om honderd lezers te vinden voor 'een duidelijk gevoel van onbehagen' nog eens onder de loep te nemen. In mijn voorlaatste bericht had ik een voorlopige berekening gemaakt van het aantal lezers tot nu toe. Rekenen is echter niet mijn sterkste kant, dus zat er een foutje in. Er is een van de boeken die mijn vrienden uit Leeuwarden besteld hebben die niet alleen door mijn vriendin gelezen word, maar ook door haar echtgenoot. Dat zijn dus twee lezers op een boek. En daarmee zat ik op lezers ipv . De dag na deze berekening kreeg ik echter een sms van een goede vriend uit Apeldoorn die drie boeken in een keer bestelde! Een voor zichzelf, een voor een collega en een voor zijn ouders. Gesteld dat een van zijn ouders het boek ook echt gaat lezen zit ik nu dus op lezers. Ik ben er nog lang niet, maar dit is al heel mooi!

I'm on a roll de laatste tijd dus verwacht van mij zeer binnenkort een nieuw bericht!

Verdriet en verder gaan

Ik voel me verdrietig. Geen kop thee of bonbon die daar iets aan doet.

Ik was van plan om op tien november weer een kledingexpositie te houden. Is een mooie datum: 10/11/´12. Hoorde echter vanochtend dat mijn zus niet kan komen en ineens werd ik overvallen door droefheid. Als mijn zus al niet komt, wie dan wel? Toen ik nog in Sneek woonde was het simpel: al mijn vrienden en familie woonden in de buurt, ik kende genoeg mensen die redelijk makkelijk even langs konden komen. Hier in mijn Drentse dorpje is dat anders. Ik zie mijn familie veel minder, bij elkaar op bezoek gaan is over en weer veel lastiger. (iets met weinig rijbewijzen en dito geld) Mijn zus maakte de begrijpelijke afweging liever op Maya´s verjaardag (23 november), Sinterklaas (bij ons nog steeds gewoon 5 december) en oud en nieuw (die data mogen bekend zijn) langs te willen komen. Reizen per ov (trouwens ook per auto) kost nu eenmaal geld. Hoe dan ook, realiteit is dat bij een nieuwe expositie veel minder mensen zullen komen. En wat ik ook verzin aan promotie (waar ik al niet goed in ben), er gaat niemand op bezoek bij een wildvreemde om in diens woonkamer te gaan kijken naar kleren. Dat gebeurde in Sneek al nauwelijks: altijd kwamen er (veel) bekenden. Die bekenden heb ik hier niet. Dus waarom dan een expositie organiseren? Het voelde (en voelt nog steeds) zo zinloos.

Moest er van huilen. Van het gevoel dat het nu anders is, van dat al die mensen van wie ik hou niet zomaar meer langs kunnen komen, van het feit dat iets waar ik zo vaak zoveel plezier mee heb gehad ~ mijn expositie~ nu niet meer mogelijk is. Ten minste niet meer op de manier waarop ik het vroeger deed.

Mijn man, die zelf geen onverdienstelijk kunstenaar (zie www.derekscholte.nl voor mooie foto´s van zijn beeldend werk) en bovendien erg lief is, stelde voor om in het voorjaar samen een expositie te organiseren. Van zijn objecten en mijn kleren. En dan niet binnen maar in de tuin. Om de drempel voor onbekenden lager te maken, en om ruimschoots de tijd te hebben om reclame te maken, moeite te doen om mensen te trekken. Daar heb ik mee in gestemd, maar, hoewel ik het fijn vind om samen met mijn geliefde zoiets te doen, ik kan er nog niet blij mee zijn.

Enerzijds omdat ik het eng vind om publiciteit te zoeken voor iets waar ik helemaal niet zo zeker van ben. Voor mij is het fròbelen met kleren iets waar ik veel plezier aan beleef, maar ondanks dat er textielkunstenaar op mijn visitekaartjes en aanstaande website staat, vind ik het niet veel voorstellen. Waar ik echt goed in ben ~althans beter ~ is schrijven. Ik heb daarom zelfs gedacht om er gewoon mee op te houden. Gewoon geen kleren of textielspul meer maken en me alleen nog maar concentreren op mijn schrijverij. Ik vind het alleen zo leuk om kleertjes en dingetjes te maken! Maar wat heeft dat voor zin als ze vervolgens in dozen en tassen liggen te verstoffen? Als ik spullen maak ~en dat vind ik blijkbaar te leuk om er mee op te houden~ moet ik ze ook kunnen laten zien en de kleren door andere mensen laten dragen (lees: verkopen) Dus dan maar een expositie. Ook als ik het verdrietig vind dat het minder vanzelfsprekend is dat mijn vrienden en bekenden langs komen. Ook als ik het eng vind om me bloot te geven door publiciteit te zoeken voor iets waar ik minder trots op ben dan op mijn boek.

Ah ja. Mijn boek. Dat is de andere en belangrijkste reden waarom ik me nog steeds verdrietig voel.

Op tien november zou ik op mijn expositie ook officieel mijn boek presenteren. Mijn hele leven was het mijn wens, vijf jaar heeft het geduurd en nu is het zover: ik heb mijn eerste boek geschreven. En ik wilde graag in het bijzijn van mijn geliefden, vrienden, familie en bekenden dit voor mij belangrijke boek onthullen. Dit gaat ook  niet door. En dat voelt naar. Als de zure afdronk van een in eerste instantie zoete wijn. Toen ik eindelijk, na jaren vol moeilijke omstandigheden vorig jaar afstudeerde, had ik (zo kort na mijn ziekte) geen behoefte aan een muf zaaltje vol kleffe hapjes. Ik heb dus geen feestje gehad, geen officieele diploma uitreiking, heb in mijn eentje mijn diploma opgehaald. Dat vond ik toen het beste, maar achteraf heb ik er spijt van. Dat zoiets groots afgesloten werd zonder dat er even bij werd stilgestaan. Iets waar ik jarenlang, vaak tegen de stroom in, zo mijn best voor had gedaan ging gewoon voorbij en dat was dat. Ik snap waarom ik daar toen voor koos, maar nu vind ik het meer dan gewoon jammer. Ik had best even in de spotlight willen staan, met mijn diploma in mijn handen, mijn familie en kinderen erbij en applaus en alles wat er bij hoort. Hoewel ik daar altijd erg ongemakkelijk van word, toch had ik het uiteindelijk wel graag gewild.

Nu is mijn boek dan af, wordt over enkele dagen bezorgd en is het hetzelfde. Nu de expositie in november niet doorgaat is die presentatie ook van de baan. En ik vind het echt naar (voor de lezer van dit blog, terwijl ik dit typ komen er opnieuw tranen in mijn ogen) dat ik niet trots mijn boek kan laten zien. Dat ik niet even in het middelpunt van de belangstelling mag staan om te vertellen over mijn boek, mijn verhaal. Terwijl dat voor mij net zo´n feestje waard is als mijn diploma destijds.

Geen slingers of balonnen, geen vrolijke gezichten, maar boeken in enveloppen stoppen. Ook leuk, maar toch een stuk minder.

En apart een feestje organiseren voor mijn boek stuit op dezelfde bezwaren als voor de kledingexpositie. Het is voor mensen lastiger om langs te komen en ik wil niet dat Maya voor haar verjaardag visite mist omdat ze al bij mijn boekpresentatie waren. Zij gaat voor. Simpel zat.

Dus geen boekpresentatie, er zit niets anders op.

Ik ga wel weer verder. Andere dingen, andere doelen. Ik ga straks ook wel met plezier bezig met de gezamelijke voorjaarsexpositie. Maar dit verdrietige gevoel verdient het om even bij stil te staan.

Vandaar dat ik vandaag even alleen wil zijn, om uit te huilen en te voelen hoe het nu is. Om te voelen dat je heel gelukkig kunt zijn met alles wat je hebt en tegelijkertijd verdrietig om dat wat er niet is. Ik mis mijn `grootse` afsluiting. Had ik ~net als toen met mijn diploma uitreiking~ nooit verwacht maar is wel zo.

Zo zij het. Morgen ga ik wel weer verder.

Bijkomen en terugblikken laatste deel

Ondanks een dagje weg naar good old Ljouwert (even de stad in en een 4 jarige bijna birthday girl bezoeken met mijn twee oudste meisjes) toch weer een nieuw berichtje. Aankomende week is het herfstvakantie en wil ik zo weinig mogelijk doen; even bijkomen van de drukte, maar ook een nieuwe doelenlijst maken. Heel relaxed, in een stoel en met een kop thee erbij, gewoon in een mooi schriftje. Dan komt het later wel op mijn blog. Maar... Dat mag ik pas van mezelf (oh, ik ben zo streng) als de terugblik klaar is. Dus hier wie ko:

10. Elke week opschrijven waar ik die week blij mee was.

Heb ik niet gedaan, maar in het een lijn per dag dagboek komt dit eigenlijk ook al aan de orde, dus daarin schrijven lijkt me wel voldoende. Opschonen, dit doel vervalt!

9. Weer aan yoga gaan doen.

Heb ik gedaan. Precies drie keer. In 7 maanden tijd. Dus om nou te zeggen dat dit doel behaald is? Neen. Blijft staan.

8. Af en toe iets alleen doen met Maya en Lente.

Vandaag gedaan, met hen alletwee. Met Maya alleen heb ik deze zomer een verwenavond en middag gehad (tapas gegeten, elkaar massages, gezichtsbehandeling en manicure en pedicure gegeven) Was heel erg leuk. Ik wil graag binnenkort weer iets met haar doen. Met Lente doe ik minder met zijn twee, moet ik ook maar eens wat verzinnen. Either way, dit is een doel dat hopelijk mijn hele leven lang blijft staan.  

7. Niet te uitgebreid met boekhouding bezig zijn; geldzorgen loslaten.

Dit is gelukt, dankzij mijn baan wat te goed. Juist te weinig aan geld gedacht en iets teveel uitgegeven. Maar verstandig bezig zijn is iets anders dan zorgen maken. Dat wil ik echt niet meer. Misschien dat ik deze ga combineren met het eerdere doel van bewust boodschappen doen. Kom ik nog op terug.

6. Genieten van mijn kinderen.

Doe ik. Niet elk moment van de dag, maar wel iedere dag even. En soms zelfs langer. Mijn kinderen rock!

5. Genieten van de eerste tijd met Lotus.

Zie bovenstaande. Juist omdat het zo'n heerlijk, rustig, vriendelijk meiske is, kost het werkelijk geen enkele moeite om elk moment met haar te koesteren.

4. Bevalling Lotus overleven; angsten hieromtrent loslaten. 

Dit doel was al behaald: ik denk met goede gevoelens terug aan mijn bevalling van haar. Als enige van al mijn bevallingen...

3. Lief zijn voor mijn geliefde; energie stoppen in het goed houden van onze relatie, tijd nemen voor elkaar.

Vorige week voor het eerst een avond met elkaar weg geweest. Niet voor het eerst sinds Lotus er is zoals misschien te verwachten zou zijn, maar voor het eerst ooit. Door allerhande redenen hadden we dat nog nooit gedaan. Wel uit eten en wel overdag samen weg, maar nog nooit samen een avond weg. En het was leuk! Samen naar het theater geweest en genoten van de muziek van mijn lievelingsband. Toen merkte ik weer even hoe fijn het is om echt even samen te zijn. Dus dit zijn we vaker van plan. In elk geval blijft dit staan. Al was het alleen maar als reminder.

2. Lief zijn voor mezelf; tijd voor mezelf nemen door af en toe leuke dingen alleen te doen, zoals schrijven in een mooi schrift, bloemen voor mezelf kopen, Omnia of een luisterboek luisteren.

Dit doe ik wel, maar niet heel vaak. Misschien maar eens vaker? Goed, deze blijft dus ook staan.

1. Genieten van mijn leven.

Doe ik. Met volle teugen. Dwars tegen de onvermijdelijke stroom van gewoonte, regelmaat en sleur in, geniet ik van de dingen die ik doe, de mensen om me heen, het opgroeien van mijn kinderen, de rode blaadjes in mijn tuin, de herfstwarmte, de aanstaande winter, de glimlach van een onbekende, het uitkomen van een lang gekoesterde droom, de man die ik zonder het te weten altijd al wilde en die de rest van mijn leven bij mij wil blijven, van de strakke broeken die ik weer pas, van het beeld in de spiegel die me aangenaam verrast, van alle liefde en drukte en kusjes die ik elke dag krijg. Ik ben een gezegend mens.

en omdat het leven gewoon doorgaat, volgt er een nieuwe lijst, met oude en nieuwe doelen. Maar eerst: rust en bijkomen. En die kop thee.

Bestellingen verwerken en terugblikken deel drie

En eindelijk was dan, na een week geduld bewaren, het proefexemplaar van mijn boek binnen. Dat betekende dure chocolademoussetaart van de Appie om te vieren (die overigens wel in de aanbieding was, anders was ie dusdanig duur dat het hele feest helemaal niet door was gegaan) En vooral bekijken. Ik had verwacht dat het zo helemaal goed was en dat ik direct boeken kon gaan bestellen. Nou nee dus. Er zaten nog veel foutjes in, ontbrekende woorden, onderbrekingen midden in een zin, spatie teveel, dat soort dingen. Daarnaast bleek het lettertype mij toch iets te klein en wilde ik bij nader inzien een lijst met personages toevoegen, zodat lezers – als het gaat duizelen van de enorme hoeveelheid mensen in het boek- even kunnen terug lezen wie wie ook weer was.

Zo gezegd, zo gedaan. Weer even wat werk, maar dan heb je wel wat. Nu kan ik dan eindelijk bestellingen gaan verwerken. Helaas kun je bij Lulu alleen met paypal en credit card betalen. En omdat er momenteel even niet genoeg opstaat om meer dan een of twee boeken te bestellen, hebben we eerst geld over moeten maken naar paypal. Dat kost een dag of twee. Dan duurt het weer een of twee werkdagen voordat Lulu de boeken drukt, en vervolgens duurt het 5 tot 15 werkdagen tot de boeken bezorgd worden. Dus ik verwacht over een week of twee eindelijk boeken te kunnen gaan uitdelen!

In de tussentijd nog een terugblik op mijn doelen.

20. In de zomer bezig in de tuin.

Hmmm.. Ben met veel bezig geweest deze zomer, maar deze is even aan mijn aandacht ontsnapt geloof ik. Er liggen hier bovendien nog twee zakken met bloembollen die al geplant hadden moeten worden. Dat dan deze week nog zien te doen, en dan streep ik deze zonder schuldgevoel door: veel meer kun je immers in de winter niet echt doen, toch? (zeg maar gewoon ja.)

19. Bewuster boodschappen doen. En met bewuster bedoel ik zowel met aandacht voor de herkomst cq productie (voor de goede verstaander: zoveel mogelijk biologisch dus) als zo zuinig mogelijk.

Blijft een constant gevecht. Ik haal bijna alle dierlijke producten (het zeer zeldzaam gekochte vlees als de af en toe geconsumeerde melk) biologisch en af en toe de groenten die biologisch te krijgen zijn bij de Lidl. Maar het belangrijkste is gewoon dat we uitermate zuinig aan moeten doen. En op de een of andere manier is dat erg moeilijk. Ik hou zo van lekker eten, en hoewel ik er op probeer te letten ben ik een sucker voor impulsinkopen. Dus ik blijf maar een keer per week boodschappen doen, en ik heb het budget verlaagd naar 93 euro per week ipv 100 euro. (dat lijkt nog behoorlijk veel, maar met vijf man, waarvan de jongste telg nu ook vast voedsel krijgt en de echtgenoot ivm zijn chronische aandoening een speciaal dieet volgt waarvoor we wekelijks het een en ander bij de reformwinkel moeten halen, en niet alleen het eten maar ook alle verzorgingsspullen van het boodschappengeld betaald dienen te worden valt dat vies tegen kan ik je zeggen) De zeven euro per week die we besparen besteden we aan eigen risico van de ziektekosten (niet leuk meer, en volgend jaar wordt het alleen maar meer. Don't get me started, anders moet ik verplicht aan de chocola om weer op te vrolijken en dat kost me teveel geld) en we sparen een piepklein beetje voor de zomervakantie. Want dat moet er volgend jaar wel van komen! Dus er is verbetering, maar we zijn er nog (lang) niet. Deze blijft dus staan.

18. In de zomer zoveel mogelijk met z'n vijven het bos in, we wonen er immers naast. (en het is gratis!)

Deze schuift gewoon door naar de winter, winterwandelingen zijn ook fijn. En hopelijk zijn er dan minder honden, want dat houdt mij erg tegen. Ben dol op het bos, maar nog steeds echt bang voor honden. En laat het bos nu net een plek zijn waar je daar veel loslopende exemplaren tegen komt. Maakt van elk uitje een zenuwachtige bezigheid voor mij, en dat schiet het ontspannende doel weer volledig voorbij. Wat ik graag zou willen? Een stukje hondenvrij bos, speciaal voor schijtlijsters zoals ik. En daarnaast dan een groot stuk waar honden lekker vrij kunnen lopen en rennen, zodat we allemaal geen enkele last hebben van elkaar en iedereen kan doen waar ie blij van wordt...

17. Weer lesgeven op de basisschool van mijn dochters.

Heb ik vanaf eind mei, tien weken na Lotus' geboorte, weer gedaan en ik ben twee weken geleden voor dit schooljaar weer begonnen.Ik geef nu les aan meerdere groepen, alleen dan een keer per veertien dagen ipv eenmaal per week. Druk zat, maar zo ontzettend leuk!! Krijg er elke keer weer een fijn gevoel van. En heel veel energie!!

16. Mijn lief helpen met zijn website.**** ***

Ook nog niet gedaan, maar wel in de planning. Doorschuiven dus.

15. Nieuw lesmateriaal voor basisscholen maken / ontwikkelen

Ik heb nu verschillende verhalen en allerhande materiaal, zodat ik genoeg heb om uit te werken en opnieuw te gebruiken. Soms kan ik me niet inhouden en verzin ik er toch iets nieuws bij, maar in principe heb ik meer dan genoeg om mee op de boer te gaan. Want dit op meer scholen gaan doen, en uiteindelijk geld mee gaan verdienen, dat is wat ik toch wel heel graag zou willen...

14. Nieuwe collectie maken; kleren, schilderijen, kaartjes, ......

In de vakantie lekker wat kleren gemaakt. Minder misschien dan ik anders had gedaan, maar dan had ik geen aandacht gehad voor mijn kinderen en andere lieve mensen in mijn omgeving. Mijn man heeft me doen inzien dat ik niet altijd even leuk was voor mijn omgeving in die periodes dat ik zo bruisde (broos?) van inspiratie. Want alles moest dan wijken voor wat ik maakte. Dat wilde ik nu niet, dus heb ik me ingehouden. En ik heb keuzes gemaakt. Want eigenlijk wilde ik én kleren én schilderijen én kaartjes én boeken én... nou ja, je snapt het. Dat én én heb ik los gelaten. Resultaat: Alleen kleren gemaakt, niets anders, en minder dan normaal. En een heerlijke relaxte zomer gehad, genoten van mijn man en kindjes, en genoten van het creatieve proces, zónder slapeloze nachten van de tomeloze energie. Beviel goed. Vaker zo doen geloof ik. Deze blijft gewoon staan voor de volgende expositie. Minus de kaartjes, die vond ik niet leuk om te maken.

13. Agatha Christie verhaal afmaken. **** ****

Af!!

12. In de zomer een familiefeestje geven voor ons gezinnetje; lekker buiten eten, iedereen maakt zelf een cadeautje, als begin van onze eigen gezinstraditie.

Niet gedaan, maar met kerst blijven we elkaar zelfgemaakte cadeaus geven. En we hebben wel samen oogstfeest gevierd. Die nieuwe gezinstraditie wil ik houden.

11.Kaartje sturen aan alle lieve mensen in mijn leven, om te zeggen hoe blij ik met ze ben. Elke maand twee mooie, zelfgemaakte kaarten.

Dit heb ik eenmaal gedaan, en daarnaast een aantal zelfgemaakte kaarten voor postcrossing. Hoewel ik het leuk vind om kaartjes te sturen, zowel aan mensen die belangrijk voor me zijn, als voor de onbekenden van postcrossing, – en dat ook blijf doen- hoeven die zelfgemaakte van mij dus niet.

Tot zover. Het kriebelt om een nieuwe doelenlijst te maken, dus ik zal de laatste terugblik deze week ook gaan doen (als de tijd het toelaat)

Als laatste even kijken hoeveel boeken er nu besteld zijn:

Een door mijn moeder

Drie door mijn vader (geeft er waarschijnlijk een cadeau aan mijn grootmoeder en mijn oudtante)

Drie door mijn zus (twee weggeefexemplaren)

Een door mijn broer

Liefst vijf door mijn schoonmoeder (een voor zichzelf, een voor mijn zwager en schoonzus en drie om cadeau te doen)

Een door mijn pake en beppe (zo ontroerend, mijn pake heeft Alzheimer en wordt steeds minder, maar toen hij hoorde dat ik een boek geschreven heb, belde hij mij – volgens mij voor het eerst ooit- op om te vragen of zij er ook een mochten)

Een door mijn oom (een ellenlange sms hierover van mij, werd door hem op karakteriserende wijze beantwoord: 'ik koop.' Leuke oom.)

Een door lieve Utrechtse vriendin.

Een door lieve Scharnegoutumse vriendin.

Drie door lieve Leeuwardense vrienden (zitten ook cadeauexemplaren bij, tof!)

Een door een lieve oude buurvrouw

Een door een oud-lerares van mijn eigen middelbare school (deze laatste twee zijn het resultaat van een kletsende moeder, soms best leuk)

Een door mijn man, die er eentje voor zichzelf wil

Liefst vijf door de nieuwe vriend van mijn moeder (hij wil ze cadeau doen aan zijn relaties, als kerstpresentje)

Een door iemand van het forum waar ik vaak op zit (en zij geeft hem na lezing door aan haar schoonzus, als Sintcadeau. Dat zijn dus twee lezers voor een boek!)

Dat zijn er 29! En een vriendin met erg beperkte financiële middelen staat op de leeslijst, en ik heb aan de Nederlandse uitgeverij van Agatha Christie beloofd dat zij ook een boek krijgen (in verband met een klein stukje van haar dat ik geciteerd heb) dus zijn er inmiddels 32 lezers (zie laatste op mijn lijst) Dat is bijna een derde van wat ik graag zou willen. Zou het lukken de 100 te halen? Wat denken jullie?

Boek is af!!! Plus terugblikken deel twee

Gisteren heb ik mijn boek dan echt helemaal af gemaakt. En met ik bedoel ik in dit geval mijn man. Want de tekst moest opgemaakt worden (dat lukte mij nog redelijk, behalve het laatste dan) en de voor en achterpagina moesten nog ontworpen worden. En de achterpagina daar had ik leuk een (veel te lang) blurbje voor gemaakt, maar hoe de voorkant er moest zien? Geen moment nog aan gedacht. Gelukkig is mijn liefhebbende echtgenoot grafisch vormgever en hij wist binnen no time iets te maken waar ik heel erg blij mee ben!

Dus het boek is af, een proefexemplaar besteld en nu is het nog een weekje wachten tot ik het papieren exemplaar in handen kan houden. Oh joy! Oh vreugde! Oh ongeduld! Zodra ik het boek heb en tevreden ben, bestel ik voor iedereen die er bij mij één had besteld en hoop ik over een week of drie massaal boeken uit te kunnen gaan delen.

Na alle vreugde wil ik echter nog steeds, nu misschien nog wel meer, terug gaan kijken op de doelen die ik gesteld had. Zodat ik daarna weer verder kan, zonder mijn hoofd te verliezen in al mijn wensen en ambities. Dus hier gaan we:

30. Etsy winkeltje beginnen voor onze sieraden*** 

Dit heb ik nog niet gedaan, maar ik heb in de tussentijd wel een Etsy winkeltje geopend voor de kleren van mijn moeder. Helaas verkoopt het voor geen meter, maar ik weet nu wel hoe het moet, ik weet ook dat ik niet teveel dingen erop moet zetten (kost geld namelijk, en als je niks verkoopt zoals bij het winkeltje van mijn moeder, dan ben je het kwijt. Niet de bedoeling van iets dat geld op moet leveren...) En wat belangrijk is, deze maand gaat de Nederlandse Etsy online, met hopelijk veel aandacht en meer Nederlandse klanten. Dus deze blijft staan en wordt uitgebreid met een Etsy winkeltje voor mijn eigen spullen, die ik als Jolandavlinder maak. Gewoon proberen, heel veel tijd kost het niet, en je weet maar nooit.  

29. Solliciteren.

Gedaan, en bij de tweede poging was het raak: ik heb een baan! Voor een jaar maar met een beoordelings traject, dus met uitzicht op wellicht een vervolgcontract. Voorlopig kan deze dus worden geschrapt!

28. Boeken en andere spullen verkopen op marktplaats, in het kader van geld proberen te verdienen.

Gedaan, gelukt!

27. Tweedehandspositiekleren verkopen. **** 

Idem dito! Niet in een eigen winkel, maar ik heb al mijn kleren en de kleren die er voor mij verzameld zijn weten te verkopen en mede hierdoor hebben we het hoofd tot het langverwachte eerste salaris boven water weten te houden. Bijzonder fijn! Nu gelukkig niet meer nodig dus dit is weer een die van de lijst af kan! 

26. Minder tijdschriften kopen*****

Gedeeltelijk wel: ik blijf van de ouderschapstijdschriften af, en van de duurdere exemplaren. Eigenlijk koop ik alleen nog de Flow. En dat is weliswaar een besparing vergeleken bij hoeveel ik eerst uitgaf, maar het is nog steeds teveel als je bedenkt dat ik een tijdschriftenbon heb gekregen waarmee ik opnieuw een abonnement kan nemen en 3 keer gratis dat tijdschrift kan ontvangen. Eindelijk eens inzilveren dus! Voor de rest ben ik erg tevreden over mezelf! (met de aantekening dat dit wel is dankzij de tijdschriften die ik met enige regelmaat van een aantal mensen krijg. was dat niet het geval, was ik veel vaker bezweken vrees ik. Maar ik tel mijn zegeningen. En het geld dat ik hierdoor heb bespaard! :-) )

 

25. Nieuwe kledingexpositie organiseren

Staat op stapel: 10 november aanstaande! Zet het in je agenda: 10-11-12 is het weer zover!!

24. Kijken of het mogelijk is om hier een mini-creatiefmarkt aan te koppelen.

Dit doel was in maart al geschrapt, dus dat schiet lekker op.

23. Zoveel mogelijk doen in het huishouden, ook al zie ik daar minder het nut van in dan mijn geliefde.*** *** 

Volgens deze geliefde ben ik goed bezig, dus dat zit goed geloof ik. Toch blijft ie staan: huishouden is nooit af immers. Zucht. 

22. Blog beginnen met artikelen en persoonlijke verhalen 

Dit blog is er nu dus een tijdje, het algemene blog nog niet. En ik heb het dusdanig druk met andere leuke dingen dat ik denk dat ik die ambitie lekker laat gaan. Heerlijk, wat een opruiming! met dit blog blijf ik gewoon doorgaan, en de laatste tijd zelfs vaker dan ooit. Wie weet hou ik dat wel vol...

21. Schrijven in een een-regel-per-dag-dagboek.

Kan ik kort over zijn: doe ik! Erg leuk om te doen. Nu nog in een klein los boekje dat ooit in de Flow zat, maar wil straks een mooi boekje gaan gebruiken. 

 

Tot zover terugblik deel twee, deel drie volgt vast spoedig. Nu ga ik nog even wegdromen bij de gedachte aan mijn allereerste, allereigenste boek. Boekje eigenlijk, want het is maar een dunne, maar hij is er echt. Je kunt, mocht je het leuk vinden, op lulu.com kijken. Zoek dan op 'een duidelijk gevoel van onbehagen' van Ariadne Olivier - mijn detective pseudoniem. Je kunt een preview doen, van de eerste 12 bladzijden en de voor en achterkant bekijken. Ben benieuwd wat jullie er van vinden en of mijn wens (dat 100 mensen mijn boek zullen lezen) uit zal komen. Als laatste het berichtje dat ik gister plaatste op het forum waar ik af en toe kom.

 

Mijn blij: vandaag mijn boek opgemaakt (qua lay out, niet qua make up) (sorry, ben in een wat rare bui geloof ik) en naar lulu.com gestuurd. Dat betekend dat mijn eerste boek in ieder geval online een feit is. Ik heb een exemplaar besteld, als ik daar tevreden over ben dan bestel ik er een stuk meer die ik aan mijn familie en vrienden en kennissen en vage bekenden en volslagen vreemden hoop te verkopen. Via Lulu.com kan ook, maar dan is het duurder, als mensen het via mij bestellen is het goedkoper. Ik hoef er namelijk niets aan te verdienen, het schrijven zelf maakt me zo gelukkig dat dat voor mij beloning genoeg is. Mijn streefdoel is dat uiteindelijk 100 mensen mijn boek gaan lezen. Ik heb nu zo'n 25 bestellingen, dus wie weet lukt het.

Maar het belangrijkste is, is dat het boek er is. Vroeger, heel vroeger, was ik niet zo'n gelukkig meisje. Weinig aansluiting met klasgenoten, veel gepest, weinig aandacht van mijn ouders, veel genegeerd op de momenten dat ik niet gepest werd. Er was in de vijfde klas (was toen net veranderd in groep 7, overgang van lagere school naar basisschool) een juf die mij wel zag, mij aandacht gaf en mijn aandacht vestigde op de dingen die ik wel kon: vooral goed schrijven: gedichten en verhalen. Zij legde de kiem voor veel dingen. Mijn zelfvertrouwen, mijn schrijfambitie en mijn uiteindelijke carriere in het onderwijs. Mijn boek is dan ook opgedragen aan mijn broer, Agatha Christie (het is een door Agatha Christie geïnspireerde detective) en aan deze juf, juf Jenny. Zij was de enige die op mijn elfde, de leeftijd van mijn eigen oudste dochter op dit moment, in mij geloofde. Die zei dat als ik een boek wilde schrijven, dat ik dat kon. Het heeft heel veel jaren geduurd, en de lieve juf zelf is helaas al jaren overleden, maar het boek is er. Sinds mijn elfde zeg ik altijd, als er gevraagd werd (wordt) wat ik later wil worden: schrijfster. En nu ben ik er een! En ja, het is bij Lulu, niet bij een "echte" uitgeverij, en ja, iedereen en zijn oma schrijft tegenwoordig een boek, maar dat doet er niet toe. Nog 5 dagen wachten en ik heb mijn eigen boek in handen. Dankbaar en blij ben ik. En mag ik het zeggen? Ja, ik doe het gewoon. Trots. Dat is hoe ik me voel. Als ik mijn ogen dicht doe en denk aan het verdrietige meisje van toen, dan kan ik tegen haar zeggen: Juf Jenny had gelijk. Je kunt het.  

Terugblikken deel 1

En hier zit ik dan, snotterig, op een druilerige avond. Want ik wilde gaan terugblikken en kijken hoe het heden met de door mij bedachte doelen staat. Mijn hoofd voelt alsof het met watten gevuld is, morgen moet ik weer lesgeven en het liefst zou ik nu tegen mijn leve man aan kruipen op de bank. Wat ik geloof ik ook maar ga doen. Zodra ik de eerste tien doelen, nu meer dan een half jaar geleden opgesteld bij langs gelopen ben. Die man doet nu trouwens ook iets anders, dus even achter de computer kan best nog.

Daar gaan we dan:

40. Mijn Agatha Christie verzameling in een database zetten, bijhouden wat ik heb, en wat ik nog zou willen.
Oké, dit heb ik dus duidelijk nog niet gedaan. Maar wil ik nog wel doen. Ik heb, in een vlaag van paniek aan het einde van de vakantie een schema voor mezelf gemaakt, met voor elke dag van de week wat ik die dag moet doen. Denk aan: maandagochtend boodschappen, dinsdag overdag werken, woensdagochtend met collectie bezig, dat werk. Het gaat dus om leuke dingen, werk en huishouden. Dit geeft me heel veel rust, want ik weet dat als ik me aan dit schema houd, ik aan alles toe kom. Ik heb op donderdag middag tijd ingeruimd voor extra dingen. Zo kan ik de ene week de boekhouding uitgebreid bijwerken, de andere week de slaapkamer een extra beurt geven etc. Over een paar weken staat de boekenkast in de planning, en dan ga ik eindelijk de Christies bij langs lopen en dit doel behalen. Deze blijft dus staan, maar hopelijk niet voor lang.

39. Atelier afmaken, dwz. mooi inrichten/ versieren, alle spullen op de juiste plek, opruimen.
Dit doel is weliswaar behaald, maar blijft desondanks staan. Ik heb de kamer namelijk afgemaakt en mooi ingericht, maar ik heb er daarna geen gebruik van gemaakt, het was veel te mooi weer om binnen te zitten. Maar omdat ik wel spullen heb gepakt, gebruikt, en niet weer heb opgeruimd, is het nu alweer een takkebende. Zucht. Maar goed, de kleren van de meisjes (de grote voorraad kinderkleren in alle maten) ligt er ook opgeslagen en het is weer tijd om die uit te zoeken ivm verandering der seizoenen. Dat staat als eerste op mijn huishoudschema. Zodra die zijn uitgezocht kan ik het atelier weer opruimen. En dat hoeft dan niet heel lang te duren omdat ie inmiddels dus wel ingericht is. Mooie is dat het druilerige weer nu juist wel uitnodigt om er gebruik van te maken, dus ik heb goede hoop dat ik er over een half jaar niet weer zo'n bene van heb gemaakt...

38. Kaartjes van de Flow kalender van vorig jaar mooi archiveren, of anderszins verwerken.
In de wervelstorm van gebeurtenissen en bezigheden van het afgelopen jaar stond dit doel begrijpelijkerwijze niet heel hoog op mijn prioriteitenlijst. Als ik iets geleerd heb -en tijdens het werken aan mijn collectie de afgelopen weken weer aan den lijve heb ondervonden - is dat het goed is om dingen te schrappen. Minder doen is meer lucht. Dus ondanks dat dit doel appelleert aan mijn behoefte om te fröbelen en "nuttige dingen" te doen (want kaartjes zomaar weggooien, of bewaren zonder doel voelt schandelijk nutteloos) laat ik deze vallen. Aaaaaahhhh... Lucht!

37. Ongelezen boeken uit mijn boekenkast lezen.
Niet gedaan. Zelfs een aantal nieuwe boeken gekocht, waarvan een deel nu ook ongelezen in de kast ligt. Deze blijft staan. 

36. Nieuwe tatoeage ontwerpen, sparen en laten zetten.

Goed idee van wat ik wil, nog niets ontworpen. Beetje gespaard, nog lang niet genoeg, maar merk dat mijn behoefte aan de nieuwe tatoeage toeneemt. Hoop door beter te sparen dit over een tijdje wel te kunnen wegstrepen. Deze blijft dus staan en krijgt een hogere prioriteit. 

35. Eigen relatiespel maken* 
Ook nog niet gedaan, maar blijft staan als mogelijkheid voor kerst. Met kerstmis geven wij elkaar namelijk zelfgemaakte cadeaus. Dit is typisch iets om op een regenachtige middag of avond in elkaar te zetten. Leuk!

34. Naar de bioscoop met mijn man** 
Wij zijn erg gelukkig samen. Nu twee jaar en drie maanden samen, ruim een jaar samenwonend, acht maanden getrouwd en zes maanden samen ouders, maar nog nooit zijn we samen naar de bioscoop geweest. Dit doel blijft staan. Eens moet het lukken

33. Letten op eten en gewicht: Vanaf 6 weken na de bevalling stoppen met schransen, vanaf een half jaar tot negen maanden na de bevalling langzaam weer minder gaan eten, vanaf 9 maanden tot een jaar na de bevalling weer strikt gaan Weight Watchen en bewegen tot ik op mijn streefgewicht van 59,9 kilo zit.
Kijk, nu word ik een beetje blij. Hier ben ik goed mee bezig. Eerst ben ik gaan weight watchen, daarna gewoon op mijn eten gaan letten en af en toe snoepen, nu let ik nauwelijks nog op en toch blijf ik heel langzaam beetjes afvallen.  Begin van de zomervakantie was ik 67,5, aan het einde 66, en gister wees de weegschaal 65,5 kilo aan! Jeej! Dus dit doel blijft staan, want ik ben nog niet op mijn streefgewicht, maar ik ben al een stuk sneller met op gewicht komen dan ik had durven dromen!

32. Lotus het liefst een jaar borstvoeding geven. (en daarna zolang het goed voelt) 
Half way there... Geen reden om aan te nemen dat het niet gaat lukken. Dus lekker doorgaan.

31. Basisscholen aanschrijven over Engelse lessen/ workshops.

Nou, dit staat momenteel even op een laag pitje. Vooral omdat de financiële noodzaak weg is. Wil wel doorgaan, maar aangezien er geen haast bij zit, concentreer ik me even op mijn werk en het vrijwillige lesgeven op de basisschool van mijn meisjes, en daarna ga ik hier mee verder. Denk ik. Hier moet ik nog even over nadenken. Kom ik in mijn nieuwe doelenlijst vast op terug.

Tot zover het eerste deel van mijn evaluatie. Mijn liefhebbende echtgenoot zit inmiddels lekker op de bank, en ik vind het voor vandaag wel weer genoeg geweest. Binnenkort meer!

Autumn comes, the summer has passed...

En zo is het alweer herfst. Of nazomer, voor diegenen die dat minder deprimerend vinden klinken. Afgelopen zaterdag was voor ons, voor mij een speciale dag. Al merkten we er overdag weinig van, Maya was de hele dag van huis, spelen met een vriendje, wij de hele dag in touw met van alles en niets (wat gaan vrije dagen toch snel voorbij!!) Maar 's avonds tegen zevenen, vlak voordat Lente naar bed ging, hebben we er even samen bij stil gestaan. Het was zaterdag namelijk precies een jaar geleden dat we naar Drenthe zijn verhuisd. En daarnaast was het Lotus' haar verhalvejaardag: precies een half jaar oud was zij op 15 september. Ik heb daarom een klein offer in de tuin gelegd (ik had in augustus al een offer namens ons in het wickerbeast op Castlefest laten stoppen, omdat wij dat zelf helaas niet konden doen. Maar nu dus nog een klein offer, als dank voor wat we het afgelopen jaar hebben ontvangen) en samen aten we het fruit van onze oogst: een appel van onze eigen appelboom (lekker!!!) en een paar frambozen. Iedereen (minus Lotus wegens niet kunnen praten) vertelde aan elkaar over de dingen die het afgelopen jaar zijn gebeurd, de dingen waar we ieder dankbaar voor zijn. Lente was eigenlijk nog iets te klein hiervoor, zij praatte constant door de anderen heen, maar toch vond ik het een te bijzonder moment om zomaar voorbij te laten gaan.

De zomervakantie is alweer een tijd voorbij. Het waren 6 heerlijke weken, die zoals altijd te snel voorbij zijn gegaan. Ik merk dat ik de laatste maanden teveel moeite heb met niets doen. Mijmeren, luieren, of zelfs gewoon een boek lezen. Het voelt als luiheid, ledigheid en in een huishouden met drie kinderen is er altijd wel iets te doen. Misschien komt het ook wel doordat de afgelopen maanden gedicteerd werden door voedingstijden. Op de een of andere manier heb ik een enorme drive om daarnaast ook nog van alles te willen, en 5, 6 voedingen op een dag geven en al die ambities waarmaken bieden weinig ruimte voor ledigheid. En weinig ruimte ook voor contemplatie. Aan de andere kant heb ik in de zomervakantie heel veel kleren kunnen maken voor een nieuwe expositie, iets wat mij erg blij maakt. Uiteindelijk lukte het mij om die twee dingen te combineren: af en toe lekker bezig met kleren maken, af en toe niets doen. (Dat dat vrij geweldig was, kon je in mijn vorige blog bericht lezen.) En natuurlijk was ik zes weken vrij van gedachten aan werk, ook heel bevrijdend!

Maar als gezegd is die vakantie nu voorbij. Het gewone leven begon met kinderen die naar school moesten, en sinds vorige week ga ik zelf ook weer. Ik ben begonnen met lesgeven op een hele leuke school. Eigenlijk maar 5 uurtjes, twee klasjes, maar vlak voor mijn eerste lesdag kreeg een collega een ongeluk waardoor ik gevraagd werd een aantal lessen over te nemen. Maar voor twee dagen gelukkig, maar ik moest wel in mijn eerste week, en nu in mijn tweede week, drie dagen lesgeven in plaats van twee. En volgende week staat er een lange vergadering gepland op mijn vrije dag. Dus heel rustig begint het jaar ook weer niet. Daar staat dan weer tegenover dat ik gewend ben om al mijn materiaal zelf te maken, de planning voor het hele jaar te maken, werkwijzers voor al mijn klassen in elkaar te draaien: kortom gigantisch veel werk. Hier heb ik een methode en collega's die kopieën en werkwijzers voor mij klaarleggen zodat ik nog niet eens zelf naar het kopieerapparaat hoef! Wat een luxe! Ik was bang dat ik alleen saai in het boek zou moeten werken, maar ik heb genoeg vrijheid om naast de methode nog mijn eigen dingen te doen, maar dat doe ik straks, en niet heel veel. Zodat het lesgeven me echt maar twee dagen per week kost, en me energie geeft, en niet neemt. Een heerlijk vooruitzicht! Want dat geeft me tijd voor mijn gezin en het waarmaken van al die andere doelen die ik mezelf gesteld heb.

Nu eerst echter is het tijd voor een beetje contemplatie, net als afgelopen zaterdag. Voor ik weer vooruitkijk wil ik eerst achterom kijken. Mijn prachtige kleine Lotus is nu dus precies een half jaar (en 3 dagen) en alle doelen die ik hier op dit blog bijhoud heb ik bedacht in de laatste weken van mijn zwangerschap. Ruim een half jaar na dato wil ik alle doelen eens bij langs lopen en kijken hoe het er mee staat. Dan pas kan en wil ik bedenken hoe ik verder ga. Wat is nog steeds belangrijk voor mij, en wat niet? Daar begin ik deze week mee. Dus ben je geïnteresseerd: houd dit blog in de gaten!

p.s. Voor diegene die ik niet al gevraagd heb: mijn boek, de Agatha Christie inspired detective, gaat deze of volgende week naar de drukker. Mocht je het boek willen lezen, laat het me weten, dan zet ik je op de leeslijst. Mocht je zelf een boek willen kopen (zal tussen de 12 en 15 euro kosten) laat het me dan ook weten, dan reserveer ik er een voor je. Ik kan niet wachten tot ik het boek straks in mijn handen heb!

Life is good - especially in summer. And when you're me!

Wat een heerlijk tijd van het jaar is dit toch! Zelfs al is het niet altijd mooi weer (wat het vandaag dan weer wel was), het is zomer, het is vakantie, wat wil je nog meer? Ik ben vrij en ik voel me vrij. Misschien omdat ik vlak voor de vakantie gesolliciteerd heb én een baan gevonden (voor 5 uurtjes, in Haren. Twee klasjes, een eerste klas havo en tweede klas atheneum. Slechts twee dagdelen, maar juist daardoor ideaal: ik verdien genoeg om van oktober tot juli weer uit de geldzorgen te zijn, maar heb genoeg tijd over voor alle andere dingen die voor mij belangrijk zijn. ) maar ik ben zelf ook zomers zonnig.

En zonder dat ik iets plan, zonder dat ik voel dat ik iets moet (wat daarvoor wel zo voelde: door geldzorgen, verantwoordelijkheidsgevoel en een gevoel nuttig te willen/ moeten zijn) doe ik ineens van alles. Ruwe versie van mijn Agatha Christie verhaal af, steeds beter op mijn eten aan het letten (voor de geïnteresseerden: 6 weken na de bevalling woog ik een staggering 75,5 kilo, 8 weken geleden was dat 74 kilo en inmiddels (Lotus is 4 en een halve maand) wees de weegschaal liefst 67,5 kilo aan! Nog maar 8 kilo eraf en ik ben op mijn streefgewicht. En slanker dan jaren daarvoor. En dan heb ik het over het tijdperk dat afvallen nog makkelijk was: voor mijn dertigste. Maar heb zeer goede hoop: ik ben echt gemotiveerd en bij elke kilo die ik afval mag ik een beloning. Zo mag ik deze week een bos bloemen en zodra de halve kilo richting de 67 er af is mag ik een hele middag yoga doen in de tuin. Leuke beloning toch?!) en steeds bewuster aan het boodschappen doen.

Daarnaast ben ik nu aan het postcrossen, heb ik voor het eerst zelf kaartjes gemaakt (en ben ik er achter gekomen dat ik dat toch niet zo leuk vind. Ook een waardevolle les) en ben ik Eindelijk weer bezig met dingen maken voor een nieuwe expositie. De laatste thuisexpo was toen Lente een paar maanden oud was! Ik kan niet wachten en bruis en bubbel en straal van de inspiratie. Maar ik ben ook aan het huishouden en volop aan het genieten van al mijn kinderen. Ik werk dus mijn lijst met doelen - zonder daar een moment bewust mee bezig te zijn!- behoorlijk netjes af. Ik ben in april begonnen met dit blog, ik ga begin oktober een halfjaarlijkse check doen maar weet nu al dat ik veel doelen gehaald zal hebben of er mee bezig ben geweest. En dat voelt goed!

Ik zit in een paarse periode. Geen idee waarom, maar ik vind paars prachtig en ben van alles aan het maken, in het paars. Voorlopig geniet ik dus van de zomer en de vakantie en de vrijheid en de kinderen en de mooie man en het huis en het dorp en -nog niet verteld, maar het is heus waar!- onze eerste eigen auto (voor de geïnteresseerde: een donkergrijze Citroën Xsara 1.6. Waarbij ik geen idee heb waar de 1.6 voor staat. Noch de behoefte voel dat uit te zoeken. Point is: we hebben een auto!) en dat alles omringd door heel veel paarse stof en massa's paarse breiwol. En een goed boek. Een heel dik, goed boek.

Man, did I just die and go to heaven?!

First things first.

Hij is af! De website? De boekjes? Alle plannen voor mijn Engels voor de basisschool? Neen. Dat nog steeds niet. Wat wel? Mijn allereerste echt lange detectiveverhaal! In fact (dare I say it?) mijn eerste boek(je)...

Nu nog uittypen, twee supplementen (naschrift voor de agatha christie purist en een lijst met feitelijke onjuistheden) en dankwoord schrijven en dan kan ik gaan oefenen met boekbinden. Ik wil het boekje namelijk zelf uitprinten (althans de printer dat voor mij laten doen) en dan zelf inbinden. Geen enorme hoeveelheden, maar zo'n drie, misschien vier exemplaren. Een voor mij, een voor mijn broer (dat is mijn bescheiden doelgroep. Ook lekker overzichtelijk, twee man) en een als een soort biliotheekexemplaar. Iedereen die wil kan zich bij mij melden en dan stuur ik diegene het boek toe om te lezen. Als het uit is gaat die naar de volgende geïntereseerde. Ik zal er geen miljoenenpubliek mee bereiken, maar dat is ook niet mijn streven. Maar een paar mensen zou ik in alle eerlijkheid best leuk vinden.

Het was de afgelopen tijd behoorlijk stil op mijn blog, en dat kwam door de drukte in mijn leven. Ik was bezig met mijn website en Engelse plannen, maar toen het sjabloon voor de website te ingewikkeld en niet mooi bleek, kwam er een nieuwe. En viel het stil, doordat de tijd doortikte (in een moordend tempo mag ik wel stellen) en het einde van het schooljaar in zicht is. En veel zin heeft het niet om met iets te leuren als de scholen gesloten is. Dus stortte ik mij op een nieuw project: een Etsy winkeltje voor de kleren van mijn moeder.

Uitleg? Mijn moeder maakt graag kleren en heeft geprobeerd deze via een expositie te verkopen. Dat lukte niet en de kleren bleven ongebruikt in een kast liggen. Nu is mijn moeder mij nog wat schuldig, dus stelde ik voor haar kleren te verkopen via marktplaats, zodat ze me op die manier kan afbetalen. Maar marktplaats is niet de juiste plek om mensen te vinden die in dit soort kleren geïnteresseerd zijn, dus dacht ik aan Etsy.com. Ik zou nog steeds onze armbanden (door hubbie en mij gemaakt) via Etsy verkopen. Dan kan ik net zo goed twee winkeltjes aanmaken. Dus dat heb ik de afgelopen tijd gedaan: teksten schrijven, kleren op de foto zetten en kijken naar dingen als kledinglabeltjes. En daarnaast natuurlijk het verhaal schrijven, dingen met de meisjes doen, het huishouden (mijn geliefde was wat in de lappenmand de laatste tijd en dus deed ik iets meer dan normaal) en het lesgeven op de basisschool twee keer per week. En o ja, solliciteren: een stuk of 4, 5 brieven. Een keer uitgenodigd voor gesprek, maar omdat ik niet 0,8 fte (of wel 4 dagen, wat in het onderwijs 6 dagen betekend) per week wilde werken werd het niets.

Vandaag, ondanks mijn blijheid over het afmaken van mijn verhaal, bekruipt me een ondefinieerbaar, beetje naar gevoel. Ik ben enthousiast over het Etsy winkeltje dat er aan komt, omdat ik denk dat het wel een succes kan worden. En van alles dat ik ermee verdien gaat de helft naar de aflossing en de helft is voor mij. Dat is goed nieuws want de buffer die we hebben is genoeg tot en met september. Door iets te verdienen kan ik de buffer mooi aanvullen, dat is erg fijn. Maar ik voel me ook een beetje... jaloers misschien wel, alhoewel dat de lading niet helemaal dekt. Ik ben bezig met het werk van mijn moeder, maar mijn eigen werk op textielgebied ligt helemaal stil. Dat heb ik bewust gedaan, omdat ik met schrijven bezig was en ik niet (meer) alles tegelijk wilde doen. Maar als ik met zo'n Etsy winkeltje bezig ben, en als ik zie wat mijn man voor moois maakt (www.derekscholte.nl, kijk bij beeldend werk) en allemaal aan het pinnen is op pinterest, dan wil ik ook zo graag weer. Terwijl eerst het Etsywinkeltje af moet, er nog van alles met mijn basisschoolEngels moet gebeuren en ik nog mijn boek goed wilde afmaken. En het mooi weer is en de vakantie er aan komt. Wat is het toch moeilijk om keuzes te maken... En wat is het toch moeilijk om af te maken wat je begonnen bent, als er nog zoveel meer moois en leuks is. Echt,aan ideeën heb ik geen enkel gebrek, maar waar haal ik de tijd vandaan?

Beginnen en ophouden

En zo zakte de moed mij de afgelopen week danig in de schoenen. Sterker nog, parallel aan de weersomslag veranderde mijn stemming ook van zonnig naar grauw, grijs en regenachtig. Eerst bekeek ik in mijn zoektocht naar juiste tarieven voor mijn lessen en materiaal websites van andere mensen die TPRS methoden gebruiken en taalcursussen aanbieden. En die zagen er zo professioneel uit dat mij een sterk gevoel van tekortschieten overviel. Wie ben ik om zoiets ook aan te willen bieden, zij kunnen het veel beter, dat gevoel.

Bovendien zag ik op die site dat TPRS een registered trademark is en ook zo vermeld moet worden, waardoor ik bang werd dat ik dat niet zou mogen vermelden op mijn website (overigens zegt mijn geliefde dat dit niet zo is. Zolang ik maar zo'n r in een cirkeltje erachter zet en vermeld dat het een geregistreerd merk is. En aangezien hij wat meer van dit soort dingen weet vertrouw ik daar maar op)

Bijna op hetzelfde moment kreeg ik een mail terug van de directeur van de school van de meisjes. Ik had hem gemaild met de vraag om mij advies te geven over welke prijzen ik zou kunnen rekenen. Hij gaf hier uiterst vriendelijk en uitgebreid antwoord op, maar schreef ook dat hij denkt dat basisscholen niet snel een vakleerkracht voor Engels zullen inschakelen. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat het toch allemaal geen zin heeft.

Ik heb nagedacht over mijn gevoel van dat moment. Misschien zullen basisscholen inderdaad niet snel iemand in dienst nemen voor Engels, maar als ik het niet probeer weet ik zeker dat het me niet lukt. En dat gevoel van tekortschieten is een ongoing erfenis van vroeger tijden die ik in de kern allang achter me gelaten heb. Hoewel mijn onzekerheden met regelmaat weer de kop op steken, zijn het oppervlakkige onzekerheden en representeren ze niet de onderliggende laag. Want ik weet dat ik een goede lerares ben en dat wat ik gemaakt heb een hele goede aanvulling is voor het Engelse lesprogramma op de basisschool. Ongeacht of andere mensen dat ook vinden, ik weet wat ik waard ben, en dat wat ik te bieden heb waardevol is.

Dit gevoel is echter een symptoom voor iets dat al langer aan de hand is. Ik ben vorig jaar heel erg ziek geworden. Zo ziek dat ik er aan had kunnen overlijden. Dat is niet zomaar wat. Ik heb daar door mijn optimistische levenshouding vrij makkelijk overheen kunnen stappen, maar het heeft wel impact gehad. Vooral op praktisch gebied. Het herstel duurde namelijk heel lang en viel samen met het begin van mijn zwangerschap.Toen ik eenmaal hersteld was kreeg ik last van allemaal nare bijverschijnselen bij mijn zwangerschap. Daardoor heb ik maandenlang, meer dan een jaar  zelfs, veel minder energie gehad dan normaliter. Die energie begin ik nu weer terug te krijgen. Maar kan daar voor mijn gevoel nog niet veel mee.
Vorig jaar ben ik bovendien eindelijk afgestudeerd. Heel leuk natuurlijk, maar het veranderde heel veel. Om het nog maar niet te hebben over het ontstaan van een nieuwe relatie, samenwonen, verhuizen en het krijgen van nog een kind. Dat alles begin ik nu allemaal pas te merken (waarschijnlijk doordat  ik er nu eindelijk energie voor heb)

Jarenlang ben ik een alleenstaande studerende moeder en docent geweest. Dat was een groot deel van mijn identiteit. Inmiddels ben ik niet meer alleenstaand, ik studeer niet meer en ik heb geen werk. Het voelt of een groot deel van wie (of hoe) ik was is weggevallen. En ik vind het fijn om een getrouwde moeder te zijn die haar eerste schreden op weg naar een nieuwe baan zet, maar het is allemaal wel heel anders. Ik heb het gevoel dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden. Wie ben ik ook alweer? En wat wilde ik ook alweer precies met mijn leven? Zaken die altijd vanzelfsprekend waren, zijn dat nu minder. Mijn familie is niet meer in de buurt, ik ben bezig oude patronen te doorbreken, alles is anders. En veel tijd om hier bij stil te staan, weer bij mijzelf te komen is er niet. Met twee kinderen en een kleintje dat voor haar voeding van mij afhankelijk is, blijft er niet veel vrije tijd over.

Gelukkig heb ik niet alleen een heel lieve maar ook een bijzonder oplossingsgerichte man. Hij wil graag Lotus af en toe een flesje geven zodat ik wat voor mezelf kan doen. In huis, op een nog nader in te richten toevluchtsplek, of daarbuiten. Bovendien heeft hij mij ervan overtuigd dat het het beste is om te doen wat ik het liefste doe. En dat is nog steeds lesgeven. Zoals ik vorige keer al schreef, bij alles wat ik doe voor mijn plannen om Engels voor de basisschool op te zetten krijg ik een heel sterk gevoel dat het goed is wat ik doe. Misschien neemt niemand mij aan, misschien mislukt het allemaal grandioos, maar proberen ga ik het toch. Jaren geleden hadden mensen ook nooit gedacht dat scholen tegenwoordig vakleerkrachten voor gymnastiek zouden hebben, maar dat is wel zo. Dus wie weet.

Het onderliggende punt, dat van het opnieuw uitvinden van wie ik ben, komt ook wel vanzelf. Zolang ik maar af en toe tijd en ruimte voor mezelf heb dan komt het allemaal wel goed. Afgelopen weekend ben ik alvast begonnen, tijdens het logeren bij mijn schoonfamilie. Even niet thuis, een van mijn boeken mee en eindelijk begonnen met lezen. Daarnaast heerlijk geschreven aan mijn Agatha Christiestyle whodunnit detective. Op het moment dat ik dat doe voel ik, net als wanneer ik Lotus voed, puzzelstukjes op hun plaats vallen. Voel ik rust neerdalen. Voel ik dat dit is wie ik ben, wat ik wil doen. Net zoals ik dat voel wanneer ik met mijn basisschoollesgeven bezig ben. Dat voelt zo goed, omdat ook dat is wie ik ben en wat ik doe. Moeder, schrijfster en lerares. En een vrouw die vrijheid nodig heeft. En voldoende slaap.

Al met al hoef ik mischien minder uit te vinden dan ik denk, en gewoon eens te ervaren wat er is. Als je ophoud met denken komen immers de antwoorden. Laat ik dat dan maar eens doen.

the plot is thickening..

Zo langzamerhand begint het ergens op te lijken. De teksten voor de website zijn af, op het detail van de kosten na (Wat moet ik in godsnaam vragen? Ik ben geen financieel expert, heb echt geen idee...), de brief voor de basisscholen is bijna af (minus het al eerder genoemde detail) en de boekjes zijn bijna af. Alleen nog de tekeningen inscannen, toevoegen en een proefexemplaar in elkaar zetten om te zien of echt alles klopt.

Ik ben er inmiddels ook achter dat ik me bij de kamer van koophandel moet inschrijven als ik op freelance basis Engels wil geven op de basisschool. Dan ben ik dus officieel een zzp'er (hoewel, officieel bestaat die functie niet, dus zo officieel is het nou ook weer niet) en moet ik VAR Wuo verklaringen (don't even ask) gaan aanvragen en meer van dat soort fraais. Voelt allemaal wel heel serieus en spannend moet ik zeggen. Maar wel leuk spannend, ik merk dat ik er zin in heb. Echt zin. Alles in mij zegt me dat het een goed besluit was om hier mee bezig te gaan. Dit is wat ik wil gaan doen. En misschien word het wel een fiasco, en lukt het niet. Maar dan heb ik het in elk geval wel echt geprobeerd en niet alleen halfzachte pogingen gewaagd. Maar heb van mensen die er iets van weten gehoord dat er volgens hen wel een markt voor is. Dus wie weet...

En heb ook iets gehoord van een sollicitatie die ik had lopen, voor het geven van zakelijke trainingen Engels. Misschien niet direct mijn eerste voorkeur, maar als het helpt de rekeningen te betalen... dan graag. Ook bij dit bedrijf zou ik als freelance docent in dienst zijn mochten ze me willen gebruiken, dus ook dan moet ik het hele KvK avontuur aangaan. Goed beschouwd stelt het natuurlijk weinig voor, het kost je alleen geld om geregistreerd te staan en je krijgt een nummer waarmee je belasting (Btw) mag betalen. (en bedankt, dat ik mag betalen om te mogen betalen) Maar het voelt zo.. Volwassen. Denk ik.

Vooralsnog is het dus goed voor me, dat ik me voor het eerst in mijn leven voornamelijk op één ding richt. Alhoewel ik nog steeds ook bezig ben met het schrijven van mijn A.C. verhaal, en van het genieten van mijn grote, kleuter en kleinste dochter. En van de zon, liefst in combinatie met een goed boek. Okee, een van mijn doelen was het lezen van de ongelezen boeken in mijn boekenkast. Maar ik was hebberig en in een koopbui, dus ben afgelopen vrijdag naar Groningen geweest en heb daar (behalve een heleboel fruit en kruiden en olijven en koekjes op de biologische markt, wat is dat tof daar!) bij de boekwinkel allemaal nieuwe boeken gekocht. Van de boekenbonnen die ik vorig jaar voor mijn verjaardag had gekregen (dank aan schoonmoeder en goede vriendin) en uit de ramsj. Dit weekend heb ik 'en dan nog iets' van Paulien Cornellisse, en 'hoe bereidt je een paard' van Friederike huppeldepup (over hardnekkige fouten in de Nederlandse taal) uitgelezen. Nu heb ik nog 'the book of pirates and highwaymen' uit de Terrific Register (een nieuwe uitgave van een Victoriaans boek, vol half verzonnen gruwelijkheden waar de hypocriete Victorianen zo dol op waren), 'Peter the Great' (een Engelstalige biografie over .. Precies.), 'de vrouw van de boekbinder' (een historische roman, over een vrouw met een mannenberoep in Victoriaanse tijd), 'het Nostradamus complot' (een historische thriller) én - last but definitely not least - Ronja de roversdochter van Astrid Lindgren nog op de stapel liggen! (bedacht me overigens dit weekend dat al mijn favoriete schrijfsters een voornaam hebben die met een A begint: Astrid Lindgren, Annie M.G. Schmidt, Alice Walker en natuurlijk Agatha Christie. Vast geen toeval dat mijn eigen pseudoniem, waaronder ik mijn detectiveverhaal schrijf, ook met een A begint: Ariadne Olivier)

Op dit moment schijnt de zon nog, de kinderen (althans de oudste twee) spelen in de zandbak achter huis (die nu trouwens naast een kleine glijbaan staat: cadeautje van de overburen! Zij hadden 'm over, vandaar. Echt aardige mensen hier in Drenthe, ik blijf het maar zeggen) de jongste slaapt en het eten is straks binnen een kwartier klaar. Dus ik neem een van de boeken die op hun stapel naar me liggen lonken ter hand en ga, in het besef dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan, lekker luxe lezen. Wat is het leven toch goed!