the plot is thickening..

Zo langzamerhand begint het ergens op te lijken. De teksten voor de website zijn af, op het detail van de kosten na (Wat moet ik in godsnaam vragen? Ik ben geen financieel expert, heb echt geen idee...), de brief voor de basisscholen is bijna af (minus het al eerder genoemde detail) en de boekjes zijn bijna af. Alleen nog de tekeningen inscannen, toevoegen en een proefexemplaar in elkaar zetten om te zien of echt alles klopt.

Ik ben er inmiddels ook achter dat ik me bij de kamer van koophandel moet inschrijven als ik op freelance basis Engels wil geven op de basisschool. Dan ben ik dus officieel een zzp'er (hoewel, officieel bestaat die functie niet, dus zo officieel is het nou ook weer niet) en moet ik VAR Wuo verklaringen (don't even ask) gaan aanvragen en meer van dat soort fraais. Voelt allemaal wel heel serieus en spannend moet ik zeggen. Maar wel leuk spannend, ik merk dat ik er zin in heb. Echt zin. Alles in mij zegt me dat het een goed besluit was om hier mee bezig te gaan. Dit is wat ik wil gaan doen. En misschien word het wel een fiasco, en lukt het niet. Maar dan heb ik het in elk geval wel echt geprobeerd en niet alleen halfzachte pogingen gewaagd. Maar heb van mensen die er iets van weten gehoord dat er volgens hen wel een markt voor is. Dus wie weet...

En heb ook iets gehoord van een sollicitatie die ik had lopen, voor het geven van zakelijke trainingen Engels. Misschien niet direct mijn eerste voorkeur, maar als het helpt de rekeningen te betalen... dan graag. Ook bij dit bedrijf zou ik als freelance docent in dienst zijn mochten ze me willen gebruiken, dus ook dan moet ik het hele KvK avontuur aangaan. Goed beschouwd stelt het natuurlijk weinig voor, het kost je alleen geld om geregistreerd te staan en je krijgt een nummer waarmee je belasting (Btw) mag betalen. (en bedankt, dat ik mag betalen om te mogen betalen) Maar het voelt zo.. Volwassen. Denk ik.

Vooralsnog is het dus goed voor me, dat ik me voor het eerst in mijn leven voornamelijk op één ding richt. Alhoewel ik nog steeds ook bezig ben met het schrijven van mijn A.C. verhaal, en van het genieten van mijn grote, kleuter en kleinste dochter. En van de zon, liefst in combinatie met een goed boek. Okee, een van mijn doelen was het lezen van de ongelezen boeken in mijn boekenkast. Maar ik was hebberig en in een koopbui, dus ben afgelopen vrijdag naar Groningen geweest en heb daar (behalve een heleboel fruit en kruiden en olijven en koekjes op de biologische markt, wat is dat tof daar!) bij de boekwinkel allemaal nieuwe boeken gekocht. Van de boekenbonnen die ik vorig jaar voor mijn verjaardag had gekregen (dank aan schoonmoeder en goede vriendin) en uit de ramsj. Dit weekend heb ik 'en dan nog iets' van Paulien Cornellisse, en 'hoe bereidt je een paard' van Friederike huppeldepup (over hardnekkige fouten in de Nederlandse taal) uitgelezen. Nu heb ik nog 'the book of pirates and highwaymen' uit de Terrific Register (een nieuwe uitgave van een Victoriaans boek, vol half verzonnen gruwelijkheden waar de hypocriete Victorianen zo dol op waren), 'Peter the Great' (een Engelstalige biografie over .. Precies.), 'de vrouw van de boekbinder' (een historische roman, over een vrouw met een mannenberoep in Victoriaanse tijd), 'het Nostradamus complot' (een historische thriller) én - last but definitely not least - Ronja de roversdochter van Astrid Lindgren nog op de stapel liggen! (bedacht me overigens dit weekend dat al mijn favoriete schrijfsters een voornaam hebben die met een A begint: Astrid Lindgren, Annie M.G. Schmidt, Alice Walker en natuurlijk Agatha Christie. Vast geen toeval dat mijn eigen pseudoniem, waaronder ik mijn detectiveverhaal schrijf, ook met een A begint: Ariadne Olivier)

Op dit moment schijnt de zon nog, de kinderen (althans de oudste twee) spelen in de zandbak achter huis (die nu trouwens naast een kleine glijbaan staat: cadeautje van de overburen! Zij hadden 'm over, vandaar. Echt aardige mensen hier in Drenthe, ik blijf het maar zeggen) de jongste slaapt en het eten is straks binnen een kwartier klaar. Dus ik neem een van de boeken die op hun stapel naar me liggen lonken ter hand en ga, in het besef dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan, lekker luxe lezen. Wat is het leven toch goed!

Kort updeetje tussendoor

Hier zit ik dan. Buiten, laptop op de knietjes, verlengsnoer door het raam naar binnen. Luisterend naar de tsjirpende en anderszins fluitende vogeltjes, genietend van het mooie, eerste echte zonnige weer dit jaar. En wat doe ik? Ik bereid de lessen voor komende week voor, schrijf een sollicitatiebrief en werk aan teksten voor mijn website. Ik zal je eerlijk zeggen: ik zou hier best aan kunnen wennen. Het geeft me zo'n heerlijk gevoel van vrijheid: kunnen werken wanneer ik wil, waar ik wil, hoe ik wil. (nou ja niet helemaal natuurlijk, want ik heb op dit moment een negen weken oude baas wiens wensen ik zes keer per dag moet opvolgen. Maar dat zijn dan wel heerlijke pauzes en het baasje is zo schattig dat ik haar met alle liefde op haar wenken bedien.) (En tot een week geleden waren het nog zeven voedingen op een dag en dat is nu dus al terug gegaan naar zes.)

Ik hoop echt dat het gaat lukken om mijn Engels voor de basisschool plannen van de grond te krijgen. Ik zou het heerlijk vinden om af en toe een paar weken ergens les te geven en vervolgens weer ergens anders. Ik merk dat het me een heel goed gevoel geeft om met de realisatie daarvan bezig te zijn. En laten we wel wezen: het weer werkt ook wonderbaarlijk mee. Zelfs theezakjes vouwen is leuk werk als je het zo buiten kunt doen (althans dat stel ik me voor)

Nu weer verder...  

Prioriteiten stellen tussen de bacillen

Afgelopen week waren we hier beide (als in wettige echtgenoot en ondergetekende) ziek. En op de een of andere manier kreeg ik door de vermoeidheid en wazigheid voor mezelf helderder wat en hoe ik dat wil doen, hoe raar dat ook klinkt.

Waar ik de afgelopen tijd het meeste plezier aan beleefde, buiten de zorg voor Lotus, waren het voorbereiden van de lessen die ik over een week weer ga geven op de basisschool van de oudste twee. Eigenlijk had ik het grootste deel van die lessen al voorbereid, de laatste dagen van mijn zwangerschap (sterker nog, ik zag laatst in de geschiedenis van mijn computer dat ik een half uur voor de eerste echte wee de toets voor groep 7 afgemaakt heb. Vijf uur later was Lotus er.) Maar ik had de laatste weken zo'n zin om weer bezig te gaan dat ik een extra les heb gemaakt, andere lessen aangepast en heel veel nieuw materiaal bedacht. Ik vind dat dus echt tof, lessen ontwerpen. Bijna – maar net niet helemaal – zo leuk als het lesgeven zelf. Dus denk ik dat het goed is om me hier nu vooral op te focussen.

Volgende week ga ik weer lesgeven, maar dat is allemaal op vrijwillige basis. Wat ik het liefste zou willen is betaald lesgeven op een of meerdere basisscholen. Het lesmateriaal dat ik nu al heb kan ik heel goed gebruiken om op projectbasis lessen te geven, en ik kan in de toekomst meer maken. Daarnaast kan ik ook workshops geven aan leraren in het basisonderwijs, en kan ik de boekjes die ik gemaakt heb laten drukken en verkopen. Ik heb hier inmiddels een brief over opgesteld voor basisscholen. Maar het is pas echt af met een bijpassende website. En laat mijn allerliefste lief (ook wel eerdergenoemde wettige echtgenoot) nu een grafisch ontwerper zijn die geregeld websites bouwt. Deze helpt mij nu dus door iets moois te maken. Het is aan mij om de inhoud hiervan te maken, dus dat ga ik deze week doen.

Daarnaast heb ik ook gesolliciteerd bij een school in Emmen. Da's een uur en drie kwartier reizen, maar als ik mijn uren op een dag kan krijgen en niet te vroeg hoef te beginnen, dan is het te doen. En we hebben het geld simpelweg nodig. Deze week nog een sollicitatie de deur uit, ook in Emmen (waarom toch niet iets dichterbij?!!) en naar een bureau dat bedrijfstrainingen Engels aanbiedt en af en toe nieuwe docenten kan gebruiken. Je weet maar nooit.

Het kriebelde de afgelopen dagen erg (niet letterlijk gelukkig, allemaal ongeschonden de luizencontrole doorgekomen). Manlief is druk bezig met het maken van hele mooie objecten (zodra alles er op staat volgt een linkje naar zijn eigen website, voor de nieuwsgierigen) en ik had ook zo'n zin om weer bezig te gaan. Er spoken allemaal nieuwe ontwerpen in mijn hoofd: kleren, schilderijen, en andere dingen. Ik wilde de hele tijd naar het atelier om materialen bij een te zoeken, maar dat kwam er telkens niet van. Vanmiddag merkte ik dat er iets was dat me tegenhield. Ineens snapte ik wat dat was.

Ik ben altijd iemand van alles of niets. Of ik ben zo lui als maar kan, of ik ga koortsachtig met van alles bezig. Dat geldt voor alles, maar vooral voor het werken aan nieuwe ontwerpen. Ik weet dat als ik bezig ga met kleren maken, dat ik dan niet meer aan iets anders kan denken. Ik zou dan koortsachtig bezig zijn om alles te combineren, meestal met weinig aandacht voor mijn kinderen, slapeloze nachten en (leuke, maar toch) stress tot gevolg. Normaal zou ik me hierdoor niet tegen laten houden, maar nu blijkbaar wel. Ik wil dat niet meer. Ik heb besloten dat ik me even wil richten op het lesgeven. In elk geval tot de website in de lucht is, de brief voor de basisschool en de sollicitatiebrieven de deur uit zijn. Tot die tijd bevredig ik mijn creatieve behoeftes door af en toe een stukje te schrijven aan mijn Agatha Christie verhaal (ben ik weer mee verder gegaan! Oh wat is schrijven toch leuk!!) en – zoals ik vanavond ga doen, onder het genot van een luisterboekje- het schilderen van iets kleins dat in een avond af kan zijn (vanavond staat het naambordje van Maya op het programma. Ik heb voor Lotus en Lente al een bordje gemaakt dat op hun deur komt te hangen, die van Maya moet nog.)

Ik sta er een beetje versteld van hoe makkelijk het ineens is om me aan de door mij gestelde prioriteiten te houden. Vooral dat dat nu onbewust gaat. Zou ik dan geleerd hebben van mijn geliefde, die er een meester in is om een ding tegelijk te doen en zijn momenten te pakken? In tegenstelling tot hoe ik alles altijd deed (alles tegelijk en veel te veel). Of is het ontwikkeling door leeftijd en ervaring? Ik weet het niet, maar het geeft me een fijn gevoel. Ik voel meer rust. Misschien is dat tijdelijk, dat zullen we zien, maar ik hoop dat ik deze lijn door kan zetten. Ik heb altijd het idee gehad (wellicht wishful thinking) dat ouder worden mij meer rust zou geven. Op dit moment is dat ook zo. En dat is een mooi startpunt om weer verder te gaan.

schrijven en schrappen

Het is niet van de laatste tijd, mijn geswitch tussen alles wat ik leuk vind. Ik ben niet iemand met 1 grote passie waar je je helemaal op kunt richten. Ik heb er meerdere. En daarnaast nog veel meer zaken die ik interessant of plezierig vind. In het verleden zag ik dit als probleem, de laatste jaren echter steeds minder. Een groot deel van mij denkt dat ik alles kan. Maar is dat echt zo? En zelfs al is het zo, moet ik dan alles willen?

Het is niet alleen die zin op mijn kalender die mij doet twijfelen. Ik had laatst een gesprek met iemand, waarin diegene zei dat hij me ongericht vond, dat ik veel te veel door elkaar heen doe. En misschien is dat ook wel zo. Mijn grootste makke is dat ik niet wil kiezen. Ik wil alles. Als ik voor mezelf een ideaalplaatje schets van hoe ik mijn leven graag zou zien, dan zou ik (behalve als eerste de loterij te winnen om zo alle geldzorgen weg te nemen) vooral veel tijd willen. Ik zou het liefste een ochtend per week op een leuke middelbare school lesgeven en een middag op een basisschool. Daarnaast één dag per week met mijn collectie bezig en één hele dag om te schrijven (inclusief oppas zodat ik echt 8 uur kan schrijven) Als laatste zou ik dan nog een halve, of nog beter een hele dag voor mezelf willen om te luieren, en in stilte nieuwe ideeën te bedenken. Hou ik nog drie dagen over om volledig voor man en kinderen te zorgen. (het huishouden laat ik aan iemand anders over. Ideaal is ideaal ten slotte)

Kiezen voor één ding is dus niet mijn sterkste kant. In mijn ideaalplaatje hoeft dat niet, maar misschien dat dat in het dagelijks leven toch beter is? Ik weet, zowel uit wetenschappelijk als uit proefondervindelijk onderzoek, dat multitasking niet erg efficiënt is. Bovendien is het dagelijks leven met een kleine baby toch erg hectisch, zeker in combinatie met een gezin waarin ook nog van alles moet. Zo was ik van plan twee tot drie keer per week iets op mijn blog te zetten. Inmiddels zijn we ruim anderhalve week verder na mijn tweede stukje en ik heb deze hele tijd niets kunnen schrijven. Gewoon omdat het meivakantie was, met Koninginnedag die bij mijn familie werd gevierd, Lente's vierde verjaardag en daarna bevrijdingsdag. Allemaal heen en weer gereis, extra boodschappen, extra schoonmaken en dan al het gewone nog. Inmiddels is de vakantie voorbij maar Lente gaat voortaan wel vijf dagen per week naar school, waarvan drie dagen twee keer. Da's dus zestien keer heen en weer fietsen om haar te brengen en te halen. Wat ik gelukkig kan delen, maar toch blijft het jongleren om de voedingtijden van de jongste heen. Ik werd er de afgelopen dagen gewoon moedeloos en zelfs down right chagrijnig van, zo weinig tijd had ik om dingen te doen. Zelfs gewone dingen als was opvouwen. En als ik dacht aan mijn doelen, alle dingen die ik leuk vind om te doen, of vind dat ik ze moet doen, dan werd ik helemaal gestoord. Op het moment dat ik me echt gestresst begon te voelen, nam ik de kleine tegen me aan. Als zij tegen me aan ligt te slapen, dan kan ik namelijk niet anders dan me rustig en liefdevol voelen. Fijn is dat, zo ineens de spanning van me af voelen glijden en weer even beseffen wat nu echt belangrijk is. Lessen verzinnen, dingen maken, werk regelen, dat kan allemaal immers nog de rest van mijn leven. Dit is mijn laatste kindje, en deze eerste tijd gaat zo snel voorbij. En daarvan genieten is ook werken aan een van mijn doelen ten slotte. Dus dat doe ik gelukkig ook.

Maar een hele dag met een baby op mijn borst op de bank zitten dat red ik niet, dus in de momenten daar tussen voel ik me, ondanks de momenten van rust, behoorlijk ongedurig. Heb 's nachts dromen van de kleren en schilderijen die ik graag wil maken, bedenk nieuwe lessen en brand van verlangen, echter niet van energie of mogelijkheid, om weer nieuwe dingen te doen. Waar echter te beginnen? En daarmee zijn we dus weer terug bij het begin van dit stukje. Ik denk dat op dit moment het antwoord op deze vraag is dat het minder toe doet WAT ik doe, als wel HOE ik het doe. Neem dit blog. Dit wilde ik al een hele tijd, ben het eindelijk begonnen en direct “moet” ik van mezelf twee of zelfs drie keer per week iets schrijven. Waarom zo vaak? Waarom überhaupt een regelmatige frequentie? Hetzelfde geldt voor de expositie die ik graag wil organiseren. Ik wil graag weer nieuwe dingen maken, maar verzin er dan gelijk bij dat ik over een paar maanden zoveel wil hebben dat ik weer een expositie kan hebben. Waarom moet ik gelijk zoveel van mezelf? Het belangrijkste doel van mijn doelenlijst is immers genieten van mijn leven. Met alles wat ik van mezelf moet komt dat, zeker nu, in het geding. Misschien moet ik die hoge eisen die ik aan mezelf stel wel gewoon schrappen, in plaats van doelen. Ik begin er in elk geval alvast mee om dit blog bij te houden wanneer ik er tijd en gelegenheid voor heb. Op deze manier voel ik me in elk geval niet schuldig wanneer ik de door mezelf opgelegde termijn niet haal (jawel, dat doe ik. Schuldig voelen is een van mijn andere verslavingen) en blijft het gewoon leuk om te schrijven. En daarna ga ik mijn prioriteiten duidelijker maken voor mezelf. Hoe ik dat ga doen? Laat ik daar dan nog maar even over nadenken. Maar niet als ik mijn Lotusje tegen me aan houdt. Want dan is er geen nadenken nodig en bestaat de wereld alleen uit haar en mij.