Einde en nieuw begin

Dat is een tijd geleden... Wat een drukte de afgelopen maanden. Er is veel gebeurd: oudste dochter brak haar bovenarm, mijn lievelingsoom overleed volkomen onverwacht, ik ben naar Londen geweest voor de eerste buitenlandse expositie van mijn man, en uit mijn beoordeling bleek dat ik nog een jaar mag blijven op mijn huidige werk.

Door alle drukte en gebrek aan tijd om te schrijven en andere dingen te doen die ik mij voorgenomen had heb ik een redelijk drastisch besluit genomen. Ik begon dit blog met 40 doelen. Een half jaar na dato heb ik die gewijzigd in 27 doelen, en nu, meer dan een jaar na het starten van dit blog denk ik dat het beter is om nog meer te downsizen.

Wat er gaat verdwijnen? Doelen nr 27(Atelier opruimen), 25 (op gewicht letten), 24 (nieuwe tatoeage), 21 (Spotifylijstje), 20 (huishouden), 16 (project voor werk), 13 (postcrossing), 9 (tuinexpositie), 8 (financiën), 6 (start 2e boek), 5(meer boeddhisme en natuureligie in mijn leven),4 (genieten van mijn kinderen), 3 (lief zijn voor mijn man),2 (lief zijn voor mezelf) van de nieuwe doelen wegens behaald. Sommige doelen blijven altijd actueel maar ik ga ze volhouden, zonder ze als doel te registreren. Voor de mensen die geen zin hebben om terug te lezen, de korte versie is: ik heb héél veel gedaan de laatste tijd en op 29 juni volgt eindelijk de gezamelijke tuinexpositie van mijn man en mij. Van 14 tot 17 uur. Komt allen!!!

Wat schrap ik nog meer? Doelen nr 26 (bioscoop komt vast wel eens, niet nodig om zo bij te houden), 23 (oudste dochter gaat deze zomer een garageverkoop in onze tuin houden, zo hopen we tegen winst van onze oude zooi af te komen zonder zelf met spul te hoeven slepen, terwijl de kinderen twee dagen bezig worden gehouden als verkopers. Ik zeg: win-win situatie), 22 (wegens overbodig, eenvoudigweg niet meer nodig) 17 18,en 19 (allen wegens geen tijd, andere dingen zijn belangrijker. Met mijn grootmoeder maak ik nog wel een afspraak, maar dan om "gewoon" te praten, zonder druk, of specifiek doel.) 15 (het is immers geen winter meer) en 7 (als ik honderd lezers bereik is dan heel erg mooi,maar ik heb gewoon niet de energie of tijd om er nu meer aan te doen qua promotie)

Blijft er nog wel iets over? Zo als het nu staat, zouden doelen
14 (Geheim project samen met mijn man),
12(Afmaken van mijn website (www.jolandavlinder.nl) en het openen van een Etsy winkeltje voor mijn werk als Jolandavlinder én Beads 'n Buddhas, de sieraden die ik met mijn man heb gemaakt),
11 (Afmaken van mijn website engelsvoordebasisschool.nl, en basisscholen in de buurt aanschrijven om dit schooljaar gratis te proefdraaien) en
10 (Weer aan yoga gaan doen. (en dan vaker dan drie keer in een half jaar)) nog openstaan.

Het belangrijkste doel dat nog openstaat is echter doel nummer 1: genieten van mijn leven. Dat is door alle drukte, verdriet en andere zaken wat in het geding gekomen. Niets echt ernstigs, maar genoeg bepaalde zaken onder de loep te nemen en te besluiten dat het anders moet. Of beter, dat ik het anders WIL.

Vroeger dompelde ik mij onder in de dingen die ik deed. Dat werkt voor mij nu eenmaal het beste. Een paar weken lang ben ik elke dag ergens mee bezig: huis opruimen, schrijven, kleren maken, textielschilderijen maken. Zoals er nu een tuinexpositie op de planning staat, zou ik daar een aantal jaar geleden constant mee bezig zijn. Ik eet, slaap, adem en leef dan alleen nog maar expositie: laatste dingen maken, kaartjes maken, cadeautjes klaarzetten, uitgebreid koken en eten voorbereiden. Zoals ik zei werkt dat voor mij het beste. Ik ben in veel opzichten (gelukkig niet alle) een alles of niets mens. Maar dat is het nu net. Het werkt voor mij . Het werkt alleen niet in een gezin met kleine kinderen en een man met eigen bezigheden. Iedereen in het gezin heeft recht op aandacht van mij. En die aandacht die kan ik in zo'n periode niet of nauwelijks geven.

Het afgelopen jaar heb ik geprobeerd om mij aan te passen en te werken zoals mijn man dat kan. Af en toe, tussen de bedrijven door, met een project bezig te gaan. Gewoon hier een uurtje, daar een uurtje. Ik heb dit echt geprobeerd. Met als resultaat dat ik veel minder kon doen dan ik vroeger deed. Dat ik veel minder deed dan wat ik graag zou willen. Dat ik me af en toe behoorlijk gefrustreerd voelde en bijna altijd een sluimerende ontevredenheid. Ik weet dat ik, voor ik mijn lieve, begrijpende en geduldige echtgenoot tegen kwam, een meer egocentrische levenshouding had. Niet raar voor iemand die praktisch haar hele volwassen leven alleenstaand is geweest. Maar ook niet fijn, en niet altijd goed voor mijn kinderen. Voor hen, voor mijn gezin, en uiteindelijk ook voor mezelf, is het goed dat ik gestopt ben met die licht manische uitbarstingen (al mis ik ze zelf, omdat het zo heerlijk werken is.) Hoe gelukkig ik me echter ook voelde als ik in zo'n alles of niets moment zat en me werkelijk te barsten opruimde/herinrichtte, werkte, schreef, creeërde, niets is belangrijker dan het welzijn van mijn kinderen. Daar wil ik nu mijn grootste prioriteit van maken. Of het komt door mijn ADD achtige trekjes,ik weet het niet, het lukt mij dus alleen niet om hap-snap af en toe wat te doen. En ik ben het zat om mij sluimerend ontevreden te voelen over wat ik doe, en altijd het gevoel te hebben dat ik meer zou moeten doen. Ik wil mij niet beperkt voelen door mijn gezin, ik wil genieten van de rijkdom die mijn gezin mij biedt.

Wat is de oplossing van een alles of niets mens als alles niet mogelijk is? Juist. Ik heb dus besloten om heel veel te schrappen. Het belangrijkste is dat ik mij heb voorgenomen me niet meer met mijn textielkunst bezig te houden totdat Lotus op de basisschool zit en manlief en ik iets meer de handen vrij hebben. Dat is behoorlijk drastisch voor iemand die zo geniet van het creeëren van dingen. Maar wel nodig. Ik zal heus nog wel eens iets maken, maar niet voor een volgende expositie, niet omdat het moet. En hoe raar het ook klinkt: dit geeft me heel veel rust. Dat betekent ook dat ik niet met mijn website bezig ga. Bij de aanstaande tuinexpositie ga ik foto's maken, die zet ik er op en dan is het af. Ik ga mij niet meer focussen op mijn textielkunst. Ik ga wel volgend jaar op de kunstmarkt hier in mijn Drentse dorpje staan. Ik heb namelijk een voorraad waar je u tegen zegt: meer dan honderd ontwerpen van de nieuwe collectie en alle voorgaande. Zelfs al maak ik er nu niets meer bij, ik heb genoeg ontwerpen voor de tuinexpositie, en minstens twee of drie markten. (tenzij ik alles in een keer verkoop, maar dan ben ik ook alles behalve ongelukkig ;-) ) Dat betekent doen wat ik leuk vind (ik wil al jaren eens op zo'n markt staan) zonder druk, ik kan gewoon de vruchten plukken van mijn werk van de afgelopen jaren. Misschien ook wel eens goed. Betekent dus ook geen Etsy winkeltje, en ook geen Beads 'n Buddhas winkeltje op Etsy. Allemaal werk, allemaal drukte, allemaal druk, ik doe het niet. Ik ga wel alle sieraden die we nu hebben (ook een leuk voorraadje) meenemen op die kunstmarkt volgend jaar. bevalt dat goed, kan ik altijd nog eens op zo'n markt staan, maar ik hoef me in elk geval niet voor te bereiden. Iets niet meer hoeven van jezelf, al is het iets waar je altijd plezier aan beleefde, wat is dat gevoel van ruimte maken toch fijn...

Nog iets wat ik niet meer hoef van mijzelf is mijn ambitieuze plan om met mijn Engels voor de basisschool materiaal betaald aan de slag te gaan op andere basisscholen. Ik zou namelijk zo ontzettend veel energie moeten stoppen in de promotie ervan en dat is het mij niet waard. Want waarom wil ik dit eigenlijk? Omdat het zo ontzettend fijn is om les te geven aan basisschoolleerlingen. Maar dat doe ik nu toch al? Waarom moet het dan meer, en betaald? Het antwoord op deze vraag wist ik niet. Tijd om nog ambitielozer te worden dan ik was. Weg met alle drukke plannen en gewoon blijven doen wat ik al doe: als vrijwilliger werken op de basisschool van mijn kinderen. Ik verdien er niets mee, maar voel me zo beloond door het enthousiasme en inzet van de kinderen, daar kan niets tegen op. En die bos bloemen en boekenbon aan het einde van het jaar is ook altijd héél fijn! Heerlijk, zo je leven versimpelen...

Het geheime project van mijn man en mij blijft staan, komt vast nog wel eens. En yoga doen, tja. Ik zie het wel. Mijn doelenlijst is gekrompen naar een doel: genieten van mijn leven. En dat ga ik doen. Ik heb alleen geen blog meer nodig om mij bij de les te houden, dus ik hou ook op met het schrijven hier.

Betekent dit dat ik helemaal ga verdwijnen en totaal ambitieloos op de bank ga zitten? Neen! Natuurlijk niet. Maar ik maak duidelijker keuzes. Wat ik ga doen is werken, hopelijk 0.35 fte (2 a 3 dagen per week dus lesgeven) vanaf volgend schooljaar. Daarnaast ga ik verder met schrijven aan mijn tweede boek. En dat is het eigenlijk. Niet meer allemaal verschillende zaken, maar alleen dit. Nou ja, ik kan het niet helemaal afleren, dus ik heb voor de komende zomervakantie twee dertig-dagen-projecten. Twee kleine losse projecten die ik er naast kan doen. Ik ga als eerste elke dag een lapje van 25 x 25 cm aan een ander lapje naaien. Lijkt weinig, maar na 30 dagen heb je al een klein dekentje. Kost (als het goed is) minder dan 5 minuten per dag, maar daarmee kan ik voorzien in mijn textiel creeër behoefte. Daarnaast wil ik 30 dagen lang elke dag een foto ga maken van iets wat ik mooi vind. Een keer per week plaats ik dan mijn foto's hier, zonder ellenlange verhalen. Een enorme uitdaging want ik hou nu eenmaal van lange verhalen. Sowieso ben ik een talig mens die zich nu visueel moet gaan uitdrukken. Weet niet waarom maar toch trekt het me, ik waag me op een nieuw pad. Na die dertig dagen evalueer ik en kijk ik of ik het inderdaad 'ernaast' kan doen. Zo ja, ga ik door en maak ik er een 365 dagen project van. Zo nee, dan stop ik. Want lesgeven (werk en vrijwilligerswerk) en schrijven, dat is eigenlijk alles wat ik wil. En daarbij dus genieten. Genieten van alles in mijn leven. Zonder druk en het gevoel dat ik meer zou moeten. Het is goed zoals het nu is. Dat ik, met mijn voorliefde voor drukte en alles over the top, nog eens in alle ernst zou verzuchten: less is echt more...

winterdipje

Hoewel ik de schoonheid van elk jaargetijde kan inzien en ik heel blij kan worden van een koude witte wereld buiten, is de winter op veel punten toch echt overleven en doorbijten. Nu hoort dat ook bij het leven en ik wil niets van het leven afwijzen, ook dat aspect niet, maar het kan soms best lang duren zo'n winter.
In de kerstvakantie was mijn man ziek en ik minnetjes, drie weken daarna waren de kinderen aan de beurt. Toen manlief opnieuw en zelfs ik heb mij liefst een week lang ziek moeten melden, geheel tegen mijn principes in. Nu weer een week of wat verder, met de voorjaarsvakantie alweer in het verschiet, lijken alle griepbacillen wat te zijn verminderd (althans bij ons, de jongste had deze week alweer een paar dagen koorts, zucht...), maar de vermoeidheid blijft hangen. Wat voor een effect tekort aan zon op een mens kan hebben is mij deze herfst en (vooral) winter opnieuw duidelijk geworden. Net als buiten hangt over mijn gemoed een soort grijze sluier, en daar is eigenlijk niets mis mee. Grijs is ook een kleur die iets toevoegt aan het kleurenpalet van het leven (ah heerlijk de [cheesy] poëet in mij ontwaakt) en juist tegen het grijs van de winter steekt het frisse groen van over een paar maanden weer zo mooi af. Was dat niet mijn voornaamste doel trouwens, genieten van mijn leven? Als je alles wat het leven je biedt omarmt als iets waardevols kun je zelfs met een verzwaard gemoed genieten.

En ondanks alle drukte en grijze mistigheid ben ik tussen de regels door best lekker bezig met het werken aan mijn doelen. Zo ben ik onlangs met mijn man uit eten geweest en hebben we regelmatig echt goede gesprekken in het kader van doel nummer drie (Lief zijn voor mijn geliefde; energie stoppen in het goed houden van onze relatie, tijd nemen voor elkaar) Het spelen van het door mij gemaakte liefdesspel bleek ook heel leuk te zijn. Voor binnenkort staat er een bezoek aan het Drents museum gepland, alleen wij met z'n twee.

Ik ben vorige week naar de tatoeërmeneer in Sneek geweest voor de eerste zit voor mijn "sleeve", ofwel een tatoeage die het grootste deel van mijn arm zal bestrijken, de grootste tatoeage tot nu toe en ook (een van?) de laatste. Ik ben bijna af. Over drie weken volgt het afmaken. Wat het is? Moeilijk zo uit te leggen. Het is in elk geval een tatoeage die alles wat ik heb aan tatoeages, en alles wat belangrijk voor mij is met elkaar verbind. Uit de allereerste tataoeage die ik ooit heb laten zetten (een soort sterachtig zonnetje met daarin een spaanse peper) [leek op mijn 18e een goed idee, had ik nu niet gedaan] komen mooie, elegante swirlies (google maar eens als je niet weet wat dat zijn) met her en der groene blaadjes, als ode aan de natuur. Aan de uitlopers van de swirlies zijn voor mij belangrijke symbolen: een lotusbloem (net als kinderen heb ik daar nu drie van), een pentagram (staat voor hekserij en natuurreligie), een ankh ( voor het eeuwige leven en oud Egyptische mythologie) en ook is er een takje met twee kleine vogeltjes (dat is de tatoeage die mijn man ook gaat nemen, als alternatieve trouwring, iets van ons tweeën) Nou ja, zal ik maar gewoon een foto plaatsen over een paar weken, als het genezen is? In elk geval is doel 24 bijna bereikt dus.

Nog meer om af te strepen: project met mijn eerste klas is afgerond, mijn gewicht gaat als een tierelier: nog 1,5 kilo te gaan voor ik mijn streefgewicht heb gehaald en mijn jongste is nog niet eens een jaar! (Vijf jaar geleden dat ik zo slank was.... Woehoe!!!), financieel plan gemaakt en leef weer veel spaarzamer en bewuster op dat gebied, meer bezig met boeddhisme (draag mijn mala weer en dat helpt gek genoeg bij het bewuster blijven), meer met natuurreligie (heb eindelijk een tweede altaartje, heel erg blij mee) en begonnen dus met schrijven van mijn tweede boek.

Nu staat als eerste op mijn lijstje: mijn website afmaken en bezig met Engelsvoordebasisschool.nl. Eens kijken hoe dat gaat door de grauwsluier heen... 

druk druk druk

...... En daar ben ik weer...... Zoals ik al voorspelde heb ik het zo ontzettend druk gehad dat ik aan schrijven weinig toekwam. Niet hier, en ook niet aan mijn nieuwe boek. terwijl ik vooral dat laatste wel wilde. Maar toen ik terug las wat ik tot nu toe had geschreven - zo'n jaar of 4 geleden - werd ik in de eerste instantie niet heel blij. Er moest nog heel wat gebeuren om er een boek van te kunnen maken. Gelukkig heb ik in gestolen uurtjes goed door kunnen lezen, geschrapt en toegevoegd. Hoewel ik nog lichte twijfels heb over of ik wel zomaar een nonfictie boek kan schrijven over hoe je kunt herstellen van liefdesverdriet en je je voor kunt bereiden op een nieuwe liefde (want wie ben ik? Ik heb niet gestudeerd over de liefde, of verdriet, of verwerken. Ik ben geen boeddhistische liefdesgoeroe, geen heks die in een coven werkt, geen dokter, geen therapeut.) maar toch schrijf ik maar. Aanvankelijk wilde ik alleen mijn verhaal vertellen. Beetje ter lering ende vermaak, dat idee. Maar dat bleek wat dun, wat schraal als uitgangspunt voor een heel boek. Dus nu schrijf ik mijn verhaal en stel naar aanleiding daarvan vragen aan de lezer, en bied ik zelfs oefeningen aan. Als gezegd ben ik hier een beetje onzeker over. Ik ga het eerste deel binnenkort typen, printen en aan twee mensen laten lezen.Omdat ik het gevoel heb niet objectief naar mijn werk te kunnen kijken, vraag ik het aan hen. Mijn man en een zeer gewaardeerde vriendin die beide verstand hebben van schrijven, van lezen en van het leven. Op hun oordeel kan ik vertrouwen en als ik dat heb weet ik wat ik verder moet doen. Als zij aangeven dat ook zij twijfels hebben dan laat ik het boek liggen tot een ander moment en ga ik me op het familieboek richten. Als zij denken dat deze ruwe versie het waard is om verder uitgewerkt te worden dan ga ik dat doen. Ik wil me niet tegen laten houden door twijfels, maar ook geen grootheidswaanzin ontwikkelen.Nog even verder werken dus en dan afwachten naar hun mening.

Wat betreft mijn eerste boek, ik heb een nieuw overzicht van lezers tot nu toe. Deze is als volgt:

Mijn moeder, mijn vader, mijn grootmoeder en mijn oudtante.Mijn zus en twee mensen aan wie zij het boek gaf. Mijn broer, mijn schoonmoeder, mijn schoonzus, de tante van mijn man, twee vriendinnen van mijn schoonmoeder. Mijn pake en beppe en mijn oom. Utrechtse vriendin, Scharnegoutumse vriendin, twee Leeuwardense vrienden, moeder van Leeuwardense vriendin en lieve oude buurvrouw. Oud-lerares van mijn eigen middelbare school, mijn man, winnares van blogwedstrijd via Leeuwardense vriendin (voor de goede teller, dat zijn er nu 25)

Dan vijf zakenrelaties van de vriend van mijn moeder, drie mensen van het forum waar ik vaak kom, plus de schoonzus van een van hen. Een andere Leeuwardense vriendin leest het uitleenexemplaar. Vervolgens: Apeldoornse vriend, een collega van hem en een van zijn ouders. Een collega van mij, een vriendin uit Balk en een kennis uit Sneek. De uitgever van Agatha Christie's boeken. De levenspartner van de basisschooljuf aan wie ik het boek heb opgedragen. (die het erg waardeerde dat ik haar een boek toestuurde)

Dat zijn er nu dus 43 in totaal. Ik heb ook een bestelling van een Oostenrijkse vriendin, voor een boek voor haarzelf en haar moeder. Mocht dat doorgaan dan zijn dat weer twee nieuwe lezers en zit ik bijna op de helft. Maar of ik de honderd haal? Ik weet het echt niet... Ondanks de hartverwarmende reclame van mijn bijna-Drachtense vriendin en de super toffe recensie van de winnares van de blogwedstrijd is er nog geen enkele bestelling binnen gekomen van mensen die ik niet via via ken. Toch maar persberichten gaan versturen? Want die honderd wil ik echt graag halen!!!

Hoe het met de rest van de doelen gaat? Ik schrijf snel weer!