Hoewel ik de schoonheid van elk jaargetijde kan inzien en ik heel
blij kan worden van een koude witte wereld buiten, is de winter op veel
punten toch echt overleven en doorbijten. Nu hoort dat ook bij het leven
en ik wil niets van het leven afwijzen, ook dat aspect niet, maar het
kan soms best lang duren zo'n winter.
In de kerstvakantie was mijn
man ziek en ik minnetjes, drie weken daarna waren de kinderen aan de
beurt. Toen manlief opnieuw en zelfs ik heb mij liefst een week lang
ziek moeten melden, geheel tegen mijn principes in. Nu weer een week of
wat verder, met de voorjaarsvakantie alweer in het verschiet, lijken
alle griepbacillen wat te zijn verminderd (althans bij ons, de jongste
had deze week alweer een paar dagen koorts, zucht...), maar de
vermoeidheid blijft hangen. Wat voor een effect tekort aan zon op een
mens kan hebben is mij deze herfst en (vooral) winter opnieuw duidelijk
geworden. Net als buiten hangt over mijn gemoed een soort grijze sluier,
en daar is eigenlijk niets mis mee. Grijs is ook een kleur die iets
toevoegt aan het kleurenpalet van het leven (ah heerlijk de [cheesy]
poëet in mij ontwaakt) en juist tegen het grijs van de winter steekt het
frisse groen van over een paar maanden weer zo mooi af. Was dat niet
mijn voornaamste doel trouwens, genieten van mijn leven? Als je alles
wat het leven je biedt omarmt als iets waardevols kun je zelfs met een
verzwaard gemoed genieten.
En ondanks alle drukte en
grijze mistigheid ben ik tussen de regels door best lekker bezig met het
werken aan mijn doelen. Zo ben ik onlangs met mijn man uit eten geweest
en hebben we regelmatig echt goede gesprekken in het kader van doel
nummer drie (Lief
zijn voor mijn geliefde; energie stoppen in het goed houden van onze
relatie, tijd nemen voor elkaar) Het spelen van het door mij gemaakte liefdesspel bleek ook heel leuk te zijn. Voor binnenkort staat er een bezoek aan het Drents museum gepland, alleen wij met z'n twee.
Ik ben vorige week naar de tatoeërmeneer in Sneek geweest voor de eerste zit voor mijn "sleeve", ofwel een tatoeage die het grootste deel van mijn arm zal bestrijken,
de grootste tatoeage tot nu toe en ook (een van?) de laatste. Ik ben
bijna af. Over drie weken volgt het afmaken. Wat het is? Moeilijk zo uit
te leggen. Het is in elk geval een tatoeage die alles wat ik heb aan
tatoeages, en alles wat belangrijk voor mij is met elkaar
verbind. Uit de allereerste tataoeage die ik ooit heb laten zetten (een
soort sterachtig zonnetje met daarin een spaanse peper) [leek op mijn 18e een goed idee, had ik nu niet gedaan] komen mooie, elegante swirlies (google maar eens als je niet weet wat dat zijn) met her en der groene blaadjes, als ode aan de natuur. Aan de uitlopers van de swirlies zijn voor mij belangrijke symbolen: een lotusbloem (net als kinderen heb ik daar nu drie van), een pentagram (staat voor hekserij en natuurreligie), een ankh ( voor het eeuwige leven en oud Egyptische mythologie) en ook is er een takje met twee kleine vogeltjes (dat is de tatoeage die mijn man ook gaat nemen, als alternatieve trouwring, iets van ons tweeën) Nou ja, zal ik maar gewoon een foto plaatsen over een paar weken, als het genezen is? In elk geval is doel 24 bijna bereikt dus.
Nog meer om af te strepen: project met mijn eerste klas is afgerond, mijn gewicht gaat als een tierelier:
nog 1,5 kilo te gaan voor ik mijn streefgewicht heb gehaald en mijn
jongste is nog niet eens een jaar! (Vijf jaar geleden dat ik zo slank
was.... Woehoe!!!), financieel plan gemaakt en leef weer veel spaarzamer en bewuster op dat gebied, meer bezig met boeddhisme (draag mijn mala
weer en dat helpt gek genoeg bij het bewuster blijven), meer met
natuurreligie (heb eindelijk een tweede altaartje, heel erg blij mee) en begonnen dus met schrijven van mijn tweede boek.
Nu staat als eerste op mijn lijstje: mijn website afmaken en bezig met Engelsvoordebasisschool.nl. Eens kijken hoe dat gaat door de grauwsluier heen...
