De eerste wankele stapjes..

Dat van die tijdschriften is toch een hardnekkige verslaving merk ik. Want ja, ik ben er weer ingetuind. Bij het boodschappen doen de tijdschriften bekeken en dapper weerstaan. Afgelopen vrijdag echter, nadat ik de oudste twee meisjes aan mijn vader had overgedragen om daar een weekendje te logeren, toch het tijdschrift dat eerder die week al zo naar me lonkte, gekocht. Dames en heren van de jury, ter verdediging wil ik aanvoeren dat het betreffende tijdschrift – de ouders van tegenwoordig - deze maand een prachtige foto op de voorkant had staan. Een lachende baby van een paar dagen oud: zo mooi, puur en vol levenslust dat ik het niet kon weerstaan. Daarnaast leek deze prachtige baby ook nog eens op onze jongste (dus mocht je willen weten hoe die er uit ziet, loop dan even langs het tijdschriftenschap) et voila! Weer ruim vijf euro uitgegeven. En dat in een week waarin onze ene poes zoek raakte en we haar in het asiel weer terug vonden. Aangereden, geopereerd aan een gebroken kaak, gelukkig verder gezond maar wel met een dierenarts en dierenambulance rekening die er niet om loog. Dit gebeurde overigens wel nadat ik het vermaledijde tijdschrift had gekocht, zul je altijd zien.

Gelukkig ben ik op andere gebieden wel goed bezig. Zo heb ik het een en ander verkocht via marktplaats, inclusief positiekleren. En ben ik sinds vorige week druk doende met het schrijven van een brief voor basisscholen hier in de buurt. Het doel is om hen over te halen mij voor een lessenserie of workshop aan te nemen, of de door mij ontwikkelde lessenseries aan te schaffen. Het eerste zou ik natuurlijk het leukste vinden, niet zozeer omdat dat meer geld zou opleveren (alhoewel dat uiteraard ook bijzonder welkom zou zijn) maar vooral ook omdat ik heel graag verder zou willen met het lesgeven op de basisschool. Het afgelopen jaar ben ik aan het werk geweest in de klas van Maya, mijn oudste dochter en ik merkte daar hoe leuk het is om aan zulke jonge kinderen les te geven. In groep 7 zijn de kinderen nog zo heerlijk leergierig en voor mij was het een uitdaging om zelf lessen te maken die geschikt zijn voor een heel andere doelgroep dan de pubers of volwassenen die ik normaal les gaf. Na mijn zwangerschapsverlof ga ik weer verder, niet alleen in de groep waar Maya in zit, maar ook in de andere. Lijkt me leuk om te kijken hoe een heel andere groep, met een heel andere dynamiek, reageert op mijn materiaal.

Van de ene kant kan ik niet wachten tot het zover is. Ik ben niet officieel in dienst, doe alles op vrijwillige basis en kan dus terug komen wanneer ik wil. Ik hoef me dus niet aan een zwangerschapsverlof te houden. Aan de andere kant weet ik niet of ik alweer wil dat het echte leven alweer begint. Op dit moment ga ik nog steeds van voeding naar voeding (ik zit nu op zeven voedingen per dag, waarvan 1 's nachts en 1 's ochtends heel vroeg) en is er daarnaast weinig tijd of energie voor andere dingen. Dit blog, mijn advertenties op marktplaats, de brief voor de basisscholen, alles gebeurt in gestolen kwartiertjes tussendoor. Dat is hoe het nu is. En dat is prima, ik geniet van de tijd met mijn prachtige nieuwe dochter. Ze is pas een kleine 6 weken, maar het voelt of ze er altijd al was. Het is heerlijk om naar haar te kijken en te zien hoe ze verandert van dag tot dag. Want het allerkleinste, het buitenaardse wezenachtige van een pasgeborene, dat is al verdwenen. Lotus is al een echte baby geworden. Daar de hele dag bij te mogen zijn vind ik geweldig. Maar toch, maar toch..

Ik voel me soms een lean mean breastfeeding machine, terwijl ik meer in me heb dan dat alleen. En ik ben er steeds meer aan toe om me met andere dingen bezig te houden. Maar welke dingen dan? Er is zoveel wat ik leuk vind, zoveel wat me inspireert, om in de geest van dit blog te blijven: zoveel doelen om na te streven. Ik las gister op mijn kalender: Maak je leven wat eenvoudiger de komende tijd en richt je op één doel. Als je je op veel verschillende dingen richt bereik je uiteindelijk minder. Welnu, dat is food for thought. Klopt dit echt, of past het bij mij om juist heel veel verschillende dingen door elkaar te doen? Hmm.. Laat ik daar de komende tijd eens over na denken.

Waarom dit blog?

Een nieuwe lente, een nieuw begin. Ok, de lente is alweer behoorlijk wat weken oud dus heel nieuw is 'ie niet meer, maar dat houdt het begin van dit stukje niet tegen. Al een tijdje speelde ik met het idee om een persoonlijk blog te beginnen, nu komt het er dan eindelijk van. 

Waarom dit blog? Nou, schrijven is nu eenmaal een van mijn passies, dus van het schrijven alleen word ik al een beetje gelukkiger. Daarnaast hoop ik dat het schrijven aan dit blog me zal helpen bij het verwezenlijken van mijn doelen. In navolging van een vriendin van mij, wiens blog ik graag volg, ben ik een paar weken geleden eens gaan zitten om een lijst te maken met doelen die ik graag wil bereiken. De belangrijkste zaken in mijn leven heb ik wonder boven wonder voor elkaar gekregen: een geweldige man, prachtige kinderen, lieve familie en trouwe vrienden en sinds een half jaar een fantastisch huisje in een pittoresk Drents dorp. Maar waar sprookjes stoppen bij 'en ze leefden nog lang en gelukkig.', begint het in het echte leven dan pas. 

Na jarenlang alleenstaande studerende moeder geweest te zijn ben ik nu getrouwd, afgestudeerd en hebben we er een verse liefdesbaby erbij. Genoeg reden om eens te overdenken wat voor mij belangrijk is. Op dit moment in deze situatie, maar ook in het algemeen. In de laatste weken van mijn zwangerschap – die maar voortduurde ondanks wekenlange voorweeën en de daardoor ontstane onrust en ongeduld- had ik hier de gelegenheid voor en het resultaat was een lijst met maar liefst 40 doelen. Grote en kleine, praktische en meer spirituele, maar stuk voor stuk voor mij van belang. Ik wil dit blog gebruiken om te beschrijven hoe en waarom ik aan deze doelen werk. Wellicht dat het interessante leeskost oplevert voor anderen, maar ik hoop ook dat het voor mijzelf een hulpmiddel zal zijn, een manier om me bij de les te houden. 

In het dagelijks leven is het zo makkelijk om te vergeten waar het om gaat, zeker in de hectiek die ontstaat in een gezin met een prepuber, een kleuter die binnenkort voor het eerst naar de basisschool gaat en een pasgeboren baby. Juist dan heb je als ouder, als mens af en toe tijd nodig voor jezelf; ter ontspanning maar ook ter bezinning. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd immers verglijdt, en ik wil de tijd die er is bewust ervaren. Niet constant haastend van nachtvoeding naar fruithap, van driftbui naar eerste schooldag, van giechelbui naar liefdesverdriet, van werk zoeken naar boodschappenlijstjes maken, zonder echt stil te staan en te kijken wat ik nu werkelijk wil. Daarom dus dit blog.

Oh en omdat het een heel persoonlijk blog is en manlief graag zijn (en ons) privéleven wil beschermen, is dit een blog die niet via zoekmachines te vinden is. Alleen mensen die ik ken en vertrouw hebben het adres gekregen. Als je dit leest ben je dus one of the lucky ones! En weet je ook dat je een van de mensen bent die ik genoeg vertrouw om deelgenoot te laten zijn in dit dagboek-achtige blog. Hope you'll enjoy it...