dinsdag 23 oktober 2012

Verdriet en verder gaan

Ik voel me verdrietig. Geen kop thee of bonbon die daar iets aan doet.

Ik was van plan om op tien november weer een kledingexpositie te houden. Is een mooie datum: 10/11/´12. Hoorde echter vanochtend dat mijn zus niet kan komen en ineens werd ik overvallen door droefheid. Als mijn zus al niet komt, wie dan wel? Toen ik nog in Sneek woonde was het simpel: al mijn vrienden en familie woonden in de buurt, ik kende genoeg mensen die redelijk makkelijk even langs konden komen. Hier in mijn Drentse dorpje is dat anders. Ik zie mijn familie veel minder, bij elkaar op bezoek gaan is over en weer veel lastiger. (iets met weinig rijbewijzen en dito geld) Mijn zus maakte de begrijpelijke afweging liever op Maya´s verjaardag (23 november), Sinterklaas (bij ons nog steeds gewoon 5 december) en oud en nieuw (die data mogen bekend zijn) langs te willen komen. Reizen per ov (trouwens ook per auto) kost nu eenmaal geld. Hoe dan ook, realiteit is dat bij een nieuwe expositie veel minder mensen zullen komen. En wat ik ook verzin aan promotie (waar ik al niet goed in ben), er gaat niemand op bezoek bij een wildvreemde om in diens woonkamer te gaan kijken naar kleren. Dat gebeurde in Sneek al nauwelijks: altijd kwamen er (veel) bekenden. Die bekenden heb ik hier niet. Dus waarom dan een expositie organiseren? Het voelde (en voelt nog steeds) zo zinloos.

Moest er van huilen. Van het gevoel dat het nu anders is, van dat al die mensen van wie ik hou niet zomaar meer langs kunnen komen, van het feit dat iets waar ik zo vaak zoveel plezier mee heb gehad ~ mijn expositie~ nu niet meer mogelijk is. Ten minste niet meer op de manier waarop ik het vroeger deed.

Mijn man, die zelf geen onverdienstelijk kunstenaar (zie www.derekscholte.nl voor mooie foto´s van zijn beeldend werk) en bovendien erg lief is, stelde voor om in het voorjaar samen een expositie te organiseren. Van zijn objecten en mijn kleren. En dan niet binnen maar in de tuin. Om de drempel voor onbekenden lager te maken, en om ruimschoots de tijd te hebben om reclame te maken, moeite te doen om mensen te trekken. Daar heb ik mee in gestemd, maar, hoewel ik het fijn vind om samen met mijn geliefde zoiets te doen, ik kan er nog niet blij mee zijn.

Enerzijds omdat ik het eng vind om publiciteit te zoeken voor iets waar ik helemaal niet zo zeker van ben. Voor mij is het fròbelen met kleren iets waar ik veel plezier aan beleef, maar ondanks dat er textielkunstenaar op mijn visitekaartjes en aanstaande website staat, vind ik het niet veel voorstellen. Waar ik echt goed in ben ~althans beter ~ is schrijven. Ik heb daarom zelfs gedacht om er gewoon mee op te houden. Gewoon geen kleren of textielspul meer maken en me alleen nog maar concentreren op mijn schrijverij. Ik vind het alleen zo leuk om kleertjes en dingetjes te maken! Maar wat heeft dat voor zin als ze vervolgens in dozen en tassen liggen te verstoffen? Als ik spullen maak ~en dat vind ik blijkbaar te leuk om er mee op te houden~ moet ik ze ook kunnen laten zien en de kleren door andere mensen laten dragen (lees: verkopen) Dus dan maar een expositie. Ook als ik het verdrietig vind dat het minder vanzelfsprekend is dat mijn vrienden en bekenden langs komen. Ook als ik het eng vind om me bloot te geven door publiciteit te zoeken voor iets waar ik minder trots op ben dan op mijn boek.

Ah ja. Mijn boek. Dat is de andere en belangrijkste reden waarom ik me nog steeds verdrietig voel.

Op tien november zou ik op mijn expositie ook officieel mijn boek presenteren. Mijn hele leven was het mijn wens, vijf jaar heeft het geduurd en nu is het zover: ik heb mijn eerste boek geschreven. En ik wilde graag in het bijzijn van mijn geliefden, vrienden, familie en bekenden dit voor mij belangrijke boek onthullen. Dit gaat ook  niet door. En dat voelt naar. Als de zure afdronk van een in eerste instantie zoete wijn. Toen ik eindelijk, na jaren vol moeilijke omstandigheden vorig jaar afstudeerde, had ik (zo kort na mijn ziekte) geen behoefte aan een muf zaaltje vol kleffe hapjes. Ik heb dus geen feestje gehad, geen officieele diploma uitreiking, heb in mijn eentje mijn diploma opgehaald. Dat vond ik toen het beste, maar achteraf heb ik er spijt van. Dat zoiets groots afgesloten werd zonder dat er even bij werd stilgestaan. Iets waar ik jarenlang, vaak tegen de stroom in, zo mijn best voor had gedaan ging gewoon voorbij en dat was dat. Ik snap waarom ik daar toen voor koos, maar nu vind ik het meer dan gewoon jammer. Ik had best even in de spotlight willen staan, met mijn diploma in mijn handen, mijn familie en kinderen erbij en applaus en alles wat er bij hoort. Hoewel ik daar altijd erg ongemakkelijk van word, toch had ik het uiteindelijk wel graag gewild.

Nu is mijn boek dan af, wordt over enkele dagen bezorgd en is het hetzelfde. Nu de expositie in november niet doorgaat is die presentatie ook van de baan. En ik vind het echt naar (voor de lezer van dit blog, terwijl ik dit typ komen er opnieuw tranen in mijn ogen) dat ik niet trots mijn boek kan laten zien. Dat ik niet even in het middelpunt van de belangstelling mag staan om te vertellen over mijn boek, mijn verhaal. Terwijl dat voor mij net zo´n feestje waard is als mijn diploma destijds.

Geen slingers of balonnen, geen vrolijke gezichten, maar boeken in enveloppen stoppen. Ook leuk, maar toch een stuk minder.

En apart een feestje organiseren voor mijn boek stuit op dezelfde bezwaren als voor de kledingexpositie. Het is voor mensen lastiger om langs te komen en ik wil niet dat Maya voor haar verjaardag visite mist omdat ze al bij mijn boekpresentatie waren. Zij gaat voor. Simpel zat.

Dus geen boekpresentatie, er zit niets anders op.

Ik ga wel weer verder. Andere dingen, andere doelen. Ik ga straks ook wel met plezier bezig met de gezamelijke voorjaarsexpositie. Maar dit verdrietige gevoel verdient het om even bij stil te staan.

Vandaar dat ik vandaag even alleen wil zijn, om uit te huilen en te voelen hoe het nu is. Om te voelen dat je heel gelukkig kunt zijn met alles wat je hebt en tegelijkertijd verdrietig om dat wat er niet is. Ik mis mijn `grootse` afsluiting. Had ik ~net als toen met mijn diploma uitreiking~ nooit verwacht maar is wel zo.

Zo zij het. Morgen ga ik wel weer verder.

3 opmerkingen:

  1. weet je Jolanda ik heb ook een digitaal dagboek..maar de laatste tijd krijg ik de behoefte om iets creatiefs te doen met gevoelens die minder prettig zijn zoals verdriet, boosheid en onbeantwoord verlangen...ik schrijf nu gedichten en ik wil ook graag gaan schilderen of gevoelens uitbeelden in foto's (zelfportretten)....Wie weet kan ik dan meedoen aan je expositie!!??/

    liefs,
    marije

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey lieve Jolanda, ik was veel te lang niet op je weblog. Wat super van je boek, ik koop er dolgraag 1 van je en verheug me er al op! Ik begrijp heel goed je teleurstelling, ik heb ook regelmatig van die downs vanwege de afstand tot mijn vrienden en familie en hoe moeilijk het dan is belangrijke dingen te delen. Je weet, ik was dolgraag naar je expositie gekomen.. Ik ben begin februari een week in NL, heb al een ticket maar overweeg om toch langer te blijven, namelijk de hele maand.. Als ik dit echt ga doen dan kom ik heeel graag bij je langs, voor jou, je mooie kinderen, je prachtige kleren en al het andere wat je te laten zien hebt. Voor mij ben je een wonderbaarlijke, veelzijdige vrouw die in alles wat ze doet in originaliteit uitblinkt! Een feestje vieren lijkt me ook geen slecht idee, en applaus past vast en zeker nog in mijn koffer. Ik zend je nu alvast veel licht en liefde, Laura

    BeantwoordenVerwijderen