zaterdag 3 november 2012

Opmerkingen bij de nieuwe doelen- Deel twee

Ik kan zo genieten van deze tijd. Ik weet niet of het aan mijn gevoel van evenwicht van de laatste jaren ligt, want vroeger kon ik moedeloos worden van het vooruitzicht aan de donkere tijd van het jaar. Maar een paar jaar geleden begon dat een beetje om te slaan en dit jaar vind ik het voor het eerst oprecht fijn. Ik vond sowieso de eerste week, twee weken na het invoeren van de wintertijd altijd al prettig: perfect excuus om ultravroeg op bed te gaan en übervroeg weer op te staan. Ik vind weinig zo heerlijk ontspannen dan in mijn eentje om 6 uur 's ochtends op te staan, een pot thee te zetten en in een onverlichte woonkamer (misschien een klein kaarsje erbij) de wereld heel langzaam te zien ontwaken. Alles voor het ontbijt relaxt klaarzetten, drinken en fruit voor de middelste alvast klaarmaken, de keuken een beetje opruimen en voor de eerste onder de douche staat een zonnegroet doen en vooruit, nog maar een kop thee. Echt héérlijk. 's Avonds moet ik dan wel rond half negen afsluiten en tol ik om negen uur doodop mijn bedje in, maar zo'n begin van de dag is dat echt wel waard.

Daarnaast begint zo rond Samhain, eind oktober, begin november de tijd van contemplatie, terugtrekken, net als de zon nu doet van ons. Drie jaar geleden begon ik, precies in deze tijd, aan mijn tweede boek, nog voor het eerste af was. Ik begin steeds meer en meer het idee te krijgen dat het tijd is voor het afmaken van dit tweede. Ik begin er in elk geval met heel veel liefde aan...

Daarover later vast nog meer, nu eerst de beloofde laatste opmerkingen bij de nieuwe doelen. (zijn jullie er nog?)

  1. Mijn miss Mallowan toch promoten om zo echt 100 lezers te bereiken. Ook, in heel kleine stukjes, het verhaal vertalen en publiceren op een Engelstalig blog.
    Hoewel ik het heel eng vind om er mee naar buiten te treden, dwz buiten de kring van mensen waarvan ik weet dat ze mij en mijn werk waarderen, ga ik dat toch doen. Het is geen literatuur, het is geen bestseller, maar honderd lezers dat moet lukken. En daar buiten, het is goed om af en toe dingen te doen die je eng (laten we het positiever verpakken en het spannend noemen) vind. Je kunt niet groeien als je altijd op veilige paadjes blijft. Dus ook daarom...

  1. Beginnen met mijn tweede boek.
    Ja, ik heb de smaak te pakken! Ik vond het zo fijn om dit eerste boek te schrijven. Het was een ontdekking dat ik echt kan zijn wat ik wil zijn: schrijfster (zie het stukje dat ik eerder schreef: )dus komt er een nieuw boek. Meerdere zelfs. Ik wil ooit nog een detective schrijven, maar eerst komen er twee non fictie boeken (ja ik pak het direct maar groot aan, wie doet me wat?) Het eerste boek dat ik schreef had vijf jaar nodig om zijn voltooing te zien, het tweede hopelijk wat minder, maar er liggen op dit moment twee dingen klaar waar ik mee bezig kan. 

    Het liefste zou ik verder gaan met wat ik mijn liefdesboek noem. Dit verhaal ben ik begonnen eind oktober 2009, nu ook alweer drie jaar geleden. Ik had toen liefdesverdriet omdat er net een relatie verbroken was. Nu is relatie een groot woord, we kenden elkaar pas vier maanden en zagen elkaar in die tijd misschien tien keer, maar het was de eerste keer dat ik iets met iemand begon na zes jaar alleen te zijn geweest. Toen dat eindigde had ik verdriet maar voelde ik dat ik er iets mee wilde. Ik was klaar met alleen zijn, ik was klaar met ongezonde relaties en ik wilde voor het eerst ooit op een goede manier liefdesverdriet verwerken en daarna een nieuwe geliefde uitnodigen om in mijn leven te komen. Dat dat werkte blijkt wel. Veertien februari 2010 nodigde ik op de laatste dag van een toverritueel mijn geliefde uit. In juni van dat jaar leerden we elkaar kennen, twee jaar later zijn we getrouwd en hebben we een heuse liefdesbaby. 'Klaar voor de liefde' (=werktitel) gaat over de weg naar dat onbeschrijvelijke geluk dat mij tegenwoordig elke dag ten deel valt. Iets wat mij uiteraard erg na aan het hart ligt. 

    Echter, er is nog een boek, nog een verhaal dat graag geschreven wil worden. Tijdens het proces van opnieuw contact zoeken met mijn onaardige grootmoeder heb ik gepraat met mijn vader en lege plekken in zijn 'opa, vertel eens' boek ingevuld. Het was erg fijn om met hem te praten, meer van hem te leren kennen en vast te leggen voor later. Dat is hoe ik het idee kreeg om mijn grootmoeder te ondervragen over haar jeugd, haar leven. Zo kunnen we makkelijker praten en leer ik haar hopelijk ook beter kennen. Het leert me daarnaast ook veel over mezelf. Veel zaken waar ik mee te maken heb (gehad) vind zijn oorsprong in mijn opvoeding, zaken die mijn vader mij heeft doorgegeven. Dat zijn zaken die hij weer doorgegeven heeft gekregen van zijn moeder. En zo heeft hoe zij was, hoe zij heeft geleefd ook met mij te maken. Er is nog een groter plaatje. Er is ooit een achterneef geweest die voorouderonderzoek heeft gedaan naar de vaderskant van mijn familie (de schoonfamilie dus van de niet bijster leuke grootmoeder) De papieren van dat genealogisch onderzoek heb ik van mijn vader gekregen en bestudeerd. Uit veel zaken uit dat onderzoek kun je dingen afleiden, het vertelt in elk geval een (in mijn ogen) heel boeiend familie relaas, dat in de achtiende eeuw al begint. Het laat een patroon zien wat ik tot op de dag van vandaag in mijn naaste familie herken. Dat familieverhaal wil ik ook vertellen. Ik laat het aan het aan het verhaal zelf over wanneer dat zal zijn. 

    Klinkt vaag misschien, maar ik heb gemerkt dat iets pas ontstaat als het er aan toe is. Zo ben ik eind oktober 2009, te midden van liefdesverdriet, al begonnen aan het 'liefdesboek', zonder te weten wat de afloop van het verhaal zou zijn (maar er wel op te vertrouwen!) Maar de detective moest eerst af, en dat is gebeurd. Nu wil ik verder met het liefdesboek, terwijl ik het familieverhaal ook voel trekken. (Een verhaal klopt soms aan je deur, om geschreven te worden. Dat is hoe het voelt.) Ik weet niet wiens beurt het is, maar ik begin gewoon met het liefdesboek en duik daarnaast in de familiegeschiedenissen door mijn vader en mijn grootmoeder te ondervragen. Dan merk ik vanzelf welk boek het eerst af is. Het komt zoals het komt, het klinkt zo heerlijk suf, maar het is gewoon wel waar.
  1. Meer boeddhisme in mijn leven: dwz meer mededogen toepassen in mijn dagelijks leven. Meer natuurreligie en magie in mijn leven: dwz meer met de seizoenen leven, de natuur beleven en duidelijke momenten van dankbaarheid inbouwen.
    Het afgelopen jaar heb ik mijn spiritualiteit op een andere manier beleefd dan toen ik nog alleen woonde, een duidelijk effect van samenwonen en samen een hectisch jong gezin runnen. Ik brand minder wierook (vind mijn man vies), mediteer minder en sta minder stil bij paganistische jaarfeesten. Toch doe ik niet niks. En ik ben ook niet echt ontevreden met wat ik doe, ik ben volop aan het groeien. Maar kan geen kwaad om er eens bewust bij stil te staan. 

    Een van mijn motieven om weer contact met mijn grootmoeder te zoeken was door de lezing van de Dalai Lama, waar ik in juni 2009 bij was. Hij vroeg daarin elke aanwezige om meer mededogen te tonen in zijn of haar dagelijks leven. Boeddha leerde dat je iedereen lief moet hebben, zelfs je ergste vijand. Nu was mijn grootmoeder niet mijn ergste vijand, maar het kwam (truth be told) wel in de buurt. Merkwaardigerwijs bleek het veel minder moeite om voorbij de narigheid te kijken dan ik dacht. Vergeven betekent namelijk niet dat je alles maar goed vind. Mijn grootmoeder zal nooit mijn grootste vriendin worden, sterker nog, ik verwacht helemaal niets van haar. Maar ik kan wel met liefde in mijn hart eerlijk zijn naar haar toe. Ik kan ook realistisch, maar vriendelijk naar haar kijken. Dat is een fijn gevoel. 

    Iets anders waarin ik bewust kies voor het tonen van mededogen is het maken van een mand met kraamcadeaus voor een vriendin van vroeger die nu zwanger is. Onze vriendschap is jaren geleden verwaterd en eigenlijk vind ik haar helemaal niet zo leuk. Ze voegt in ieder geval weinig toe aan mijn leven en daarom heb ik al heel lang heel weinig contact met haar. Toen ik echter hoorde dat zij zwanger was voelde dat als een raar soort herkansing. Het verwateren van onze vriendschap en het ontdekken dat ik haar niet zo aardig vind begon al voor mijn oudste dochter geboren werd en toen zij er eenmaal was bleef ik weinig steun van haar krijgen. Toen ik zwanger wilde worden van mijn tweede dochter en er voor koos Bam moeder te zijn reageerde ze zo naar en negatief dat het voor mij min of meer klaar was. Nu is zij op haar 36e voor het eerst zwanger en wil ik haar graag geven wat zij mij niet kon geven. Steun, warmte en cadeaus om haar in haar moederschap te laten groeien. Zonder te oordelen, of te veroordelen. Dat is wat ik haar geef. Karma noemen ze zoiets. Mijn echtgenoot vroeg zich af of ik niet het verkeerde signaal af geef, maar dat denk ik niet. Ik doe dit uit liefde voor haar en haar kindje, maar niet omdat ik iets terug verwacht. Sterker nog, ik heb helemaal geen behoefte meer aan haar vriendschap. Ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren. Daarvoor is ons Drentse dorpje te ver bij haar vandaan en heeft zij het te druk. Maar ik hoop wel dat ik haar het gevoel geef bij mij terecht te kunnen als er iets is met haar kindje. Want daar voel ik op een rare manier verantwoordelijkheid voor. 

    En laten we niet vergeten dat wat ik haar geef, ik mezelf ook geef. Zo voelt dat echt. Ik werd door haar alleen gelaten tijdens mijn zwangerschappen, nu ben ik er wel voor haar. Oprecht en vol liefde. Dat is hoe ik mijn leven wil leiden. Boeddhisme in de praktijk? Zoiets.

En hoe het gaat met de uitvoering van dit alles? Daarover een volgende keer meer!

2 opmerkingen:

  1. Hoi Lieve Jolanda!
    Wat heb je dat weer mooi opgeschreven :)Ik ben heel benieuwd naar je familieverhaal en je nieuwe boek!

    heel veel liefs en tot gauw,
    marije

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hier spreekt een wolfsvrouw die haar creatieve getijden voelt en leeft. Heel mooi, heel veelbelovend <3

    BeantwoordenVerwijderen