schrijven en schrappen

Het is niet van de laatste tijd, mijn geswitch tussen alles wat ik leuk vind. Ik ben niet iemand met 1 grote passie waar je je helemaal op kunt richten. Ik heb er meerdere. En daarnaast nog veel meer zaken die ik interessant of plezierig vind. In het verleden zag ik dit als probleem, de laatste jaren echter steeds minder. Een groot deel van mij denkt dat ik alles kan. Maar is dat echt zo? En zelfs al is het zo, moet ik dan alles willen?

Het is niet alleen die zin op mijn kalender die mij doet twijfelen. Ik had laatst een gesprek met iemand, waarin diegene zei dat hij me ongericht vond, dat ik veel te veel door elkaar heen doe. En misschien is dat ook wel zo. Mijn grootste makke is dat ik niet wil kiezen. Ik wil alles. Als ik voor mezelf een ideaalplaatje schets van hoe ik mijn leven graag zou zien, dan zou ik (behalve als eerste de loterij te winnen om zo alle geldzorgen weg te nemen) vooral veel tijd willen. Ik zou het liefste een ochtend per week op een leuke middelbare school lesgeven en een middag op een basisschool. Daarnaast één dag per week met mijn collectie bezig en één hele dag om te schrijven (inclusief oppas zodat ik echt 8 uur kan schrijven) Als laatste zou ik dan nog een halve, of nog beter een hele dag voor mezelf willen om te luieren, en in stilte nieuwe ideeën te bedenken. Hou ik nog drie dagen over om volledig voor man en kinderen te zorgen. (het huishouden laat ik aan iemand anders over. Ideaal is ideaal ten slotte)

Kiezen voor één ding is dus niet mijn sterkste kant. In mijn ideaalplaatje hoeft dat niet, maar misschien dat dat in het dagelijks leven toch beter is? Ik weet, zowel uit wetenschappelijk als uit proefondervindelijk onderzoek, dat multitasking niet erg efficiënt is. Bovendien is het dagelijks leven met een kleine baby toch erg hectisch, zeker in combinatie met een gezin waarin ook nog van alles moet. Zo was ik van plan twee tot drie keer per week iets op mijn blog te zetten. Inmiddels zijn we ruim anderhalve week verder na mijn tweede stukje en ik heb deze hele tijd niets kunnen schrijven. Gewoon omdat het meivakantie was, met Koninginnedag die bij mijn familie werd gevierd, Lente's vierde verjaardag en daarna bevrijdingsdag. Allemaal heen en weer gereis, extra boodschappen, extra schoonmaken en dan al het gewone nog. Inmiddels is de vakantie voorbij maar Lente gaat voortaan wel vijf dagen per week naar school, waarvan drie dagen twee keer. Da's dus zestien keer heen en weer fietsen om haar te brengen en te halen. Wat ik gelukkig kan delen, maar toch blijft het jongleren om de voedingtijden van de jongste heen. Ik werd er de afgelopen dagen gewoon moedeloos en zelfs down right chagrijnig van, zo weinig tijd had ik om dingen te doen. Zelfs gewone dingen als was opvouwen. En als ik dacht aan mijn doelen, alle dingen die ik leuk vind om te doen, of vind dat ik ze moet doen, dan werd ik helemaal gestoord. Op het moment dat ik me echt gestresst begon te voelen, nam ik de kleine tegen me aan. Als zij tegen me aan ligt te slapen, dan kan ik namelijk niet anders dan me rustig en liefdevol voelen. Fijn is dat, zo ineens de spanning van me af voelen glijden en weer even beseffen wat nu echt belangrijk is. Lessen verzinnen, dingen maken, werk regelen, dat kan allemaal immers nog de rest van mijn leven. Dit is mijn laatste kindje, en deze eerste tijd gaat zo snel voorbij. En daarvan genieten is ook werken aan een van mijn doelen ten slotte. Dus dat doe ik gelukkig ook.

Maar een hele dag met een baby op mijn borst op de bank zitten dat red ik niet, dus in de momenten daar tussen voel ik me, ondanks de momenten van rust, behoorlijk ongedurig. Heb 's nachts dromen van de kleren en schilderijen die ik graag wil maken, bedenk nieuwe lessen en brand van verlangen, echter niet van energie of mogelijkheid, om weer nieuwe dingen te doen. Waar echter te beginnen? En daarmee zijn we dus weer terug bij het begin van dit stukje. Ik denk dat op dit moment het antwoord op deze vraag is dat het minder toe doet WAT ik doe, als wel HOE ik het doe. Neem dit blog. Dit wilde ik al een hele tijd, ben het eindelijk begonnen en direct “moet” ik van mezelf twee of zelfs drie keer per week iets schrijven. Waarom zo vaak? Waarom überhaupt een regelmatige frequentie? Hetzelfde geldt voor de expositie die ik graag wil organiseren. Ik wil graag weer nieuwe dingen maken, maar verzin er dan gelijk bij dat ik over een paar maanden zoveel wil hebben dat ik weer een expositie kan hebben. Waarom moet ik gelijk zoveel van mezelf? Het belangrijkste doel van mijn doelenlijst is immers genieten van mijn leven. Met alles wat ik van mezelf moet komt dat, zeker nu, in het geding. Misschien moet ik die hoge eisen die ik aan mezelf stel wel gewoon schrappen, in plaats van doelen. Ik begin er in elk geval alvast mee om dit blog bij te houden wanneer ik er tijd en gelegenheid voor heb. Op deze manier voel ik me in elk geval niet schuldig wanneer ik de door mezelf opgelegde termijn niet haal (jawel, dat doe ik. Schuldig voelen is een van mijn andere verslavingen) en blijft het gewoon leuk om te schrijven. En daarna ga ik mijn prioriteiten duidelijker maken voor mezelf. Hoe ik dat ga doen? Laat ik daar dan nog maar even over nadenken. Maar niet als ik mijn Lotusje tegen me aan houdt. Want dan is er geen nadenken nodig en bestaat de wereld alleen uit haar en mij.