Prioriteiten stellen tussen de bacillen

Afgelopen week waren we hier beide (als in wettige echtgenoot en ondergetekende) ziek. En op de een of andere manier kreeg ik door de vermoeidheid en wazigheid voor mezelf helderder wat en hoe ik dat wil doen, hoe raar dat ook klinkt.

Waar ik de afgelopen tijd het meeste plezier aan beleefde, buiten de zorg voor Lotus, waren het voorbereiden van de lessen die ik over een week weer ga geven op de basisschool van de oudste twee. Eigenlijk had ik het grootste deel van die lessen al voorbereid, de laatste dagen van mijn zwangerschap (sterker nog, ik zag laatst in de geschiedenis van mijn computer dat ik een half uur voor de eerste echte wee de toets voor groep 7 afgemaakt heb. Vijf uur later was Lotus er.) Maar ik had de laatste weken zo'n zin om weer bezig te gaan dat ik een extra les heb gemaakt, andere lessen aangepast en heel veel nieuw materiaal bedacht. Ik vind dat dus echt tof, lessen ontwerpen. Bijna – maar net niet helemaal – zo leuk als het lesgeven zelf. Dus denk ik dat het goed is om me hier nu vooral op te focussen.

Volgende week ga ik weer lesgeven, maar dat is allemaal op vrijwillige basis. Wat ik het liefste zou willen is betaald lesgeven op een of meerdere basisscholen. Het lesmateriaal dat ik nu al heb kan ik heel goed gebruiken om op projectbasis lessen te geven, en ik kan in de toekomst meer maken. Daarnaast kan ik ook workshops geven aan leraren in het basisonderwijs, en kan ik de boekjes die ik gemaakt heb laten drukken en verkopen. Ik heb hier inmiddels een brief over opgesteld voor basisscholen. Maar het is pas echt af met een bijpassende website. En laat mijn allerliefste lief (ook wel eerdergenoemde wettige echtgenoot) nu een grafisch ontwerper zijn die geregeld websites bouwt. Deze helpt mij nu dus door iets moois te maken. Het is aan mij om de inhoud hiervan te maken, dus dat ga ik deze week doen.

Daarnaast heb ik ook gesolliciteerd bij een school in Emmen. Da's een uur en drie kwartier reizen, maar als ik mijn uren op een dag kan krijgen en niet te vroeg hoef te beginnen, dan is het te doen. En we hebben het geld simpelweg nodig. Deze week nog een sollicitatie de deur uit, ook in Emmen (waarom toch niet iets dichterbij?!!) en naar een bureau dat bedrijfstrainingen Engels aanbiedt en af en toe nieuwe docenten kan gebruiken. Je weet maar nooit.

Het kriebelde de afgelopen dagen erg (niet letterlijk gelukkig, allemaal ongeschonden de luizencontrole doorgekomen). Manlief is druk bezig met het maken van hele mooie objecten (zodra alles er op staat volgt een linkje naar zijn eigen website, voor de nieuwsgierigen) en ik had ook zo'n zin om weer bezig te gaan. Er spoken allemaal nieuwe ontwerpen in mijn hoofd: kleren, schilderijen, en andere dingen. Ik wilde de hele tijd naar het atelier om materialen bij een te zoeken, maar dat kwam er telkens niet van. Vanmiddag merkte ik dat er iets was dat me tegenhield. Ineens snapte ik wat dat was.

Ik ben altijd iemand van alles of niets. Of ik ben zo lui als maar kan, of ik ga koortsachtig met van alles bezig. Dat geldt voor alles, maar vooral voor het werken aan nieuwe ontwerpen. Ik weet dat als ik bezig ga met kleren maken, dat ik dan niet meer aan iets anders kan denken. Ik zou dan koortsachtig bezig zijn om alles te combineren, meestal met weinig aandacht voor mijn kinderen, slapeloze nachten en (leuke, maar toch) stress tot gevolg. Normaal zou ik me hierdoor niet tegen laten houden, maar nu blijkbaar wel. Ik wil dat niet meer. Ik heb besloten dat ik me even wil richten op het lesgeven. In elk geval tot de website in de lucht is, de brief voor de basisschool en de sollicitatiebrieven de deur uit zijn. Tot die tijd bevredig ik mijn creatieve behoeftes door af en toe een stukje te schrijven aan mijn Agatha Christie verhaal (ben ik weer mee verder gegaan! Oh wat is schrijven toch leuk!!) en – zoals ik vanavond ga doen, onder het genot van een luisterboekje- het schilderen van iets kleins dat in een avond af kan zijn (vanavond staat het naambordje van Maya op het programma. Ik heb voor Lotus en Lente al een bordje gemaakt dat op hun deur komt te hangen, die van Maya moet nog.)

Ik sta er een beetje versteld van hoe makkelijk het ineens is om me aan de door mij gestelde prioriteiten te houden. Vooral dat dat nu onbewust gaat. Zou ik dan geleerd hebben van mijn geliefde, die er een meester in is om een ding tegelijk te doen en zijn momenten te pakken? In tegenstelling tot hoe ik alles altijd deed (alles tegelijk en veel te veel). Of is het ontwikkeling door leeftijd en ervaring? Ik weet het niet, maar het geeft me een fijn gevoel. Ik voel meer rust. Misschien is dat tijdelijk, dat zullen we zien, maar ik hoop dat ik deze lijn door kan zetten. Ik heb altijd het idee gehad (wellicht wishful thinking) dat ouder worden mij meer rust zou geven. Op dit moment is dat ook zo. En dat is een mooi startpunt om weer verder te gaan.