zondag 3 juni 2012

Beginnen en ophouden

En zo zakte de moed mij de afgelopen week danig in de schoenen. Sterker nog, parallel aan de weersomslag veranderde mijn stemming ook van zonnig naar grauw, grijs en regenachtig. Eerst bekeek ik in mijn zoektocht naar juiste tarieven voor mijn lessen en materiaal websites van andere mensen die TPRS methoden gebruiken en taalcursussen aanbieden. En die zagen er zo professioneel uit dat mij een sterk gevoel van tekortschieten overviel. Wie ben ik om zoiets ook aan te willen bieden, zij kunnen het veel beter, dat gevoel.

Bovendien zag ik op die site dat TPRS een registered trademark is en ook zo vermeld moet worden, waardoor ik bang werd dat ik dat niet zou mogen vermelden op mijn website (overigens zegt mijn geliefde dat dit niet zo is. Zolang ik maar zo'n r in een cirkeltje erachter zet en vermeld dat het een geregistreerd merk is. En aangezien hij wat meer van dit soort dingen weet vertrouw ik daar maar op)

Bijna op hetzelfde moment kreeg ik een mail terug van de directeur van de school van de meisjes. Ik had hem gemaild met de vraag om mij advies te geven over welke prijzen ik zou kunnen rekenen. Hij gaf hier uiterst vriendelijk en uitgebreid antwoord op, maar schreef ook dat hij denkt dat basisscholen niet snel een vakleerkracht voor Engels zullen inschakelen. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat het toch allemaal geen zin heeft.

Ik heb nagedacht over mijn gevoel van dat moment. Misschien zullen basisscholen inderdaad niet snel iemand in dienst nemen voor Engels, maar als ik het niet probeer weet ik zeker dat het me niet lukt. En dat gevoel van tekortschieten is een ongoing erfenis van vroeger tijden die ik in de kern allang achter me gelaten heb. Hoewel mijn onzekerheden met regelmaat weer de kop op steken, zijn het oppervlakkige onzekerheden en representeren ze niet de onderliggende laag. Want ik weet dat ik een goede lerares ben en dat wat ik gemaakt heb een hele goede aanvulling is voor het Engelse lesprogramma op de basisschool. Ongeacht of andere mensen dat ook vinden, ik weet wat ik waard ben, en dat wat ik te bieden heb waardevol is.

Dit gevoel is echter een symptoom voor iets dat al langer aan de hand is. Ik ben vorig jaar heel erg ziek geworden. Zo ziek dat ik er aan had kunnen overlijden. Dat is niet zomaar wat. Ik heb daar door mijn optimistische levenshouding vrij makkelijk overheen kunnen stappen, maar het heeft wel impact gehad. Vooral op praktisch gebied. Het herstel duurde namelijk heel lang en viel samen met het begin van mijn zwangerschap.Toen ik eenmaal hersteld was kreeg ik last van allemaal nare bijverschijnselen bij mijn zwangerschap. Daardoor heb ik maandenlang, meer dan een jaar  zelfs, veel minder energie gehad dan normaliter. Die energie begin ik nu weer terug te krijgen. Maar kan daar voor mijn gevoel nog niet veel mee.
Vorig jaar ben ik bovendien eindelijk afgestudeerd. Heel leuk natuurlijk, maar het veranderde heel veel. Om het nog maar niet te hebben over het ontstaan van een nieuwe relatie, samenwonen, verhuizen en het krijgen van nog een kind. Dat alles begin ik nu allemaal pas te merken (waarschijnlijk doordat  ik er nu eindelijk energie voor heb)

Jarenlang ben ik een alleenstaande studerende moeder en docent geweest. Dat was een groot deel van mijn identiteit. Inmiddels ben ik niet meer alleenstaand, ik studeer niet meer en ik heb geen werk. Het voelt of een groot deel van wie (of hoe) ik was is weggevallen. En ik vind het fijn om een getrouwde moeder te zijn die haar eerste schreden op weg naar een nieuwe baan zet, maar het is allemaal wel heel anders. Ik heb het gevoel dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden. Wie ben ik ook alweer? En wat wilde ik ook alweer precies met mijn leven? Zaken die altijd vanzelfsprekend waren, zijn dat nu minder. Mijn familie is niet meer in de buurt, ik ben bezig oude patronen te doorbreken, alles is anders. En veel tijd om hier bij stil te staan, weer bij mijzelf te komen is er niet. Met twee kinderen en een kleintje dat voor haar voeding van mij afhankelijk is, blijft er niet veel vrije tijd over.

Gelukkig heb ik niet alleen een heel lieve maar ook een bijzonder oplossingsgerichte man. Hij wil graag Lotus af en toe een flesje geven zodat ik wat voor mezelf kan doen. In huis, op een nog nader in te richten toevluchtsplek, of daarbuiten. Bovendien heeft hij mij ervan overtuigd dat het het beste is om te doen wat ik het liefste doe. En dat is nog steeds lesgeven. Zoals ik vorige keer al schreef, bij alles wat ik doe voor mijn plannen om Engels voor de basisschool op te zetten krijg ik een heel sterk gevoel dat het goed is wat ik doe. Misschien neemt niemand mij aan, misschien mislukt het allemaal grandioos, maar proberen ga ik het toch. Jaren geleden hadden mensen ook nooit gedacht dat scholen tegenwoordig vakleerkrachten voor gymnastiek zouden hebben, maar dat is wel zo. Dus wie weet.

Het onderliggende punt, dat van het opnieuw uitvinden van wie ik ben, komt ook wel vanzelf. Zolang ik maar af en toe tijd en ruimte voor mezelf heb dan komt het allemaal wel goed. Afgelopen weekend ben ik alvast begonnen, tijdens het logeren bij mijn schoonfamilie. Even niet thuis, een van mijn boeken mee en eindelijk begonnen met lezen. Daarnaast heerlijk geschreven aan mijn Agatha Christiestyle whodunnit detective. Op het moment dat ik dat doe voel ik, net als wanneer ik Lotus voed, puzzelstukjes op hun plaats vallen. Voel ik rust neerdalen. Voel ik dat dit is wie ik ben, wat ik wil doen. Net zoals ik dat voel wanneer ik met mijn basisschoollesgeven bezig ben. Dat voelt zo goed, omdat ook dat is wie ik ben en wat ik doe. Moeder, schrijfster en lerares. En een vrouw die vrijheid nodig heeft. En voldoende slaap.

Al met al hoef ik mischien minder uit te vinden dan ik denk, en gewoon eens te ervaren wat er is. Als je ophoud met denken komen immers de antwoorden. Laat ik dat dan maar eens doen.


2 opmerkingen:

  1. Vooral de laatste alinea spreekt me erg aan lieve Jolanda! Maar ook erg moeilijk vind ik....Ik heb steeds het voornemen om elke ochtend 10 minuten te mediteren...Maar waarom doe ik het vervolgens niet??? Soms lijkt het alsof ik verslaafd ben aan denken :(...

    Ik had zelf het idee om in plaats van veel te denken en te analyseren te proberen er vaker iets creatiefs mee te doen, door bijv. het schrijven van een liedje of een schilderij of foto maken...

    Ik ben erg benieuwd naar je boek, spannend!! En geweldig dat er weer een expositie komt!!

    Ik weet wel zeker dat er vakdocenten Engels op basisscholen werken. Kan je niet in contact komen met ze? Ben je bijv. al lid van de vakcommunity Engels van digischool? Via de mailinglist kan je misschien een oproep plaatsen..http://digischool.kennisnet.nl/community_en/lesmateriaalpagina

    Kusjes,
    Marije

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je zou ook contact kunnen zoeken met uitgevers van lesmateriaal. Jij ontwikkelt het zelf, misschien hebben zij wel baat bij verse ideeën.

      Verwijderen